تعریف سختی:به مقاومت اجسام در برابر تغییر شکل پلاستیک موضعی، سختی گویند. دلایل کاربردی تر بودن آزمایش سختی نسبت به سایر آزمایش های مکانیکی:
• آزمایش ها ساده هستند.
• ارزان بودن تجهیزات
• غیر مخرب بودن آزمایش بدین ترتیب که نمونه نمی شکند و تغییر شکل نمی دهد.
• با استفاده از روابط می توان سایر خواص مکانیکی را تخمین زد. ( البته این کاربرد برای بعضی روش ها صادق است )
این روش مخصوص سنگ شناس ها و زمین شناس ها هست که توسط فردریک موس آلمانی اختراع شد. در این روش سنگ ها را به ۱۰ قسمت از لحاظ سختی تقسیم می کنند. با این سنگ ها روی اجسام مختلف برخورد می دهند. اگر سنگ جسم را خراش داد، سنگ سخت تر است ولی اگر جسم سنگ را خراش داد جسم سخت تر است. در حالت دوم بعد از سنگ اول سراغ سنگ های دیگر می روند تا بالاخره به سنگی برسند که جسم را خراش دهد. در این صورت سختی جسم بین شماره سنگ خراش دهنده و سنگ قبلی می باشد. نکته مهم در روش موس این است که باید از سنگ نرم تر شروع به خراش کرد زیرا اگر با سنگ سخت شروع شود امکان آسیب به جسم وجود دارد. این روش، روشی ابتدایی برای اندازه گیری سختی اجسام است. برای سختی سنجی فلزات به روش های دقیقتری نیاز داریم.
ترتیب سختی سنگ ها به صورت زیر است:
• تالک
• ژیپس
• کلسیت
• فلویوریت
• آپاتیت
• فلداسپات ارتو کلاز
• کوارتز
• توپاز
• کروندم
• الماس
یکی از قدیمی ترین روش های اندازه گیری سختی است که توسط یوهان آگوست برینل، مهندس سویدی، در سال ۱۹۰۰ معرفی گردید. در این روش از ساچمه ای که معمولاً دارای قطر ۱۰ میلی متر است؛ برای اعمال نیرو روی سطح جسم استفاده می شود. این نیرو ۱۰ تا ۳۰ ثانیه اعمال می شود. جنس ساچمه از فولاد یا تنگستن کاربید که نوعی سرامیک است؛ می باشد. نیروی اعمالی برای اجسام متفاوت است؛ مثلاً برای فلزات سخت ۳۰۰۰ کیلوگرم، برای فلزات با سختی متوسط ۱۵۰۰ کیلوگرم و برای مواد نرم ۵۰۰ کیلوگرم بار اعمال می شود. عدد سختی برینل یا BHN ( Brinell Hardness Number ) برابر نیروی اعمالی بخش بر مساحت اثر است. در این روش ( بر خلاف روش راکول ) عمق اثر ملاک نیست بلکه قطر اثر معیار سختی می باشد. برای بدست آوردن قطر دقیق فرو رفتگی دو قطر عمود برهم را محاسبه و از آنها میانگین می گیریم.
معایب این روش عبارت است از:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• آزمایش ها ساده هستند.
• ارزان بودن تجهیزات
• غیر مخرب بودن آزمایش بدین ترتیب که نمونه نمی شکند و تغییر شکل نمی دهد.
• با استفاده از روابط می توان سایر خواص مکانیکی را تخمین زد. ( البته این کاربرد برای بعضی روش ها صادق است )
این روش مخصوص سنگ شناس ها و زمین شناس ها هست که توسط فردریک موس آلمانی اختراع شد. در این روش سنگ ها را به ۱۰ قسمت از لحاظ سختی تقسیم می کنند. با این سنگ ها روی اجسام مختلف برخورد می دهند. اگر سنگ جسم را خراش داد، سنگ سخت تر است ولی اگر جسم سنگ را خراش داد جسم سخت تر است. در حالت دوم بعد از سنگ اول سراغ سنگ های دیگر می روند تا بالاخره به سنگی برسند که جسم را خراش دهد. در این صورت سختی جسم بین شماره سنگ خراش دهنده و سنگ قبلی می باشد. نکته مهم در روش موس این است که باید از سنگ نرم تر شروع به خراش کرد زیرا اگر با سنگ سخت شروع شود امکان آسیب به جسم وجود دارد. این روش، روشی ابتدایی برای اندازه گیری سختی اجسام است. برای سختی سنجی فلزات به روش های دقیقتری نیاز داریم.
ترتیب سختی سنگ ها به صورت زیر است:
• تالک
• ژیپس
• کلسیت
• فلویوریت
• آپاتیت
• فلداسپات ارتو کلاز
• کوارتز
• توپاز
• کروندم
• الماس
یکی از قدیمی ترین روش های اندازه گیری سختی است که توسط یوهان آگوست برینل، مهندس سویدی، در سال ۱۹۰۰ معرفی گردید. در این روش از ساچمه ای که معمولاً دارای قطر ۱۰ میلی متر است؛ برای اعمال نیرو روی سطح جسم استفاده می شود. این نیرو ۱۰ تا ۳۰ ثانیه اعمال می شود. جنس ساچمه از فولاد یا تنگستن کاربید که نوعی سرامیک است؛ می باشد. نیروی اعمالی برای اجسام متفاوت است؛ مثلاً برای فلزات سخت ۳۰۰۰ کیلوگرم، برای فلزات با سختی متوسط ۱۵۰۰ کیلوگرم و برای مواد نرم ۵۰۰ کیلوگرم بار اعمال می شود. عدد سختی برینل یا BHN ( Brinell Hardness Number ) برابر نیروی اعمالی بخش بر مساحت اثر است. در این روش ( بر خلاف روش راکول ) عمق اثر ملاک نیست بلکه قطر اثر معیار سختی می باشد. برای بدست آوردن قطر دقیق فرو رفتگی دو قطر عمود برهم را محاسبه و از آنها میانگین می گیریم.
معایب این روش عبارت است از:
wiki: روش های سختی سنجی