روزی کردن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) قسمت کردن. نصیب دادن : ایزد تعالی توفیق خیرات دهاد و سعادت این جهان و آن جهان روزی کناد. ( تاریخ بیهقی ). این ضیاع ازهمه ضیاع بخارا بقیمت تر است و خوشتر و خوش هواتر خدای تعالی روزی کرد تا جمله بخرید. ( تاریخ بخارا ). روزی مکن که دل بیگناهی از من بیازارد. ( مجالس سعدی ). آنرا که طوق مقبلی اندر ازل خدای روزی نکرد چون نکشد غل مدبری.
