روزی دادن

لغت نامه دهخدا

روزی دادن. [ دَ ] ( مص مرکب ) رزق. ( تاج المصادر بیهقی ) ( ترجمان القرآن ) :
آنکه جان بخشید و روزی داد و چندین لطف کرد
هم ببخشاید چو مشتی استخوان بیند رمیم.
سعدی.
جمله را رزاق روزی میدهد
قسمت هریک به پیشش می نهد.
سعدی.
|| جیره دادن. وظیفه دادن. مواجب دادن : سپاه را بنگریست [ انوشیروان ] و ایشان را روزی ها داد و صلت بخشید. ( تاریخ بلعمی ).
در گنج بگشاد و روزی بداد
بزد نای رویین بُنه برنهاد.
دقیقی.
سر گنجهای پدر برگشاد
سپه را همه خواند و روزی بداد.
فردوسی.
سپاه انجمن کرد روزی بداد
سرش پرزکین و دلش پرزباد.
فردوسی.
در گنج بگشاد و روزی بداد
سپاهی شد آباد و باکام و شاد.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

رزق . یا جیره دادن . وظیفه دادن

پیشنهاد کاربران

بپرس