روزهای نحس

[ویکی شیعه] روزهای نَحْس یا ایام نَحِسات روزهای نامبارک و شومی است که در آن غیر از بدی و شر حادثه ای رخ ندهد. در قرآن کریم دو بار درباره قوم عاد بکار برده شده و در روایات نیز بعضی از روزها به نحوست متصف شده اند. مفسران درباره توصیف روزها به نُحوست، اختلاف نظر دارند و دلیل آن را بروز مکرر اتفاقات ناگوار در آن روزها، ایجاد روحیه توسل به خداوند و کیفر اعمال انسان دانسته اند.
نحس به نامبارک، نافرجام، شوم، و ضد سعد معنا شده است. و اصل آن را سرخ شدن افق مانند شعله آتش بدون دود یا مس گداخته دانسته اند. و روزهای نحس، به روزهایی گفته می شود که در آن غیر از بدی و شر حادثه ای رخ نمی دهد و کارهای انسان برکت ندارد. کلمه نحس دو بار در قرآن کریم درباره قوم عاد بکار برده شده است. در نوزدهمین آیه سوره قمر آمده است: «ما بر آنان در روز شومی، به طور مداوم، تندبادی توفنده فرستادیم» و در آیه شانزدهم سوره فصلت نیز خداوند اشاره به عذابی رسواکننده در روزهایی نحس برای قوم عاد می کند در حالی که عذاب آخرت را برای آنان بسیار رسواکننده تر می داند. در منابع حدیثی شیعه نیز روایات زیادی درباره نحوست روزهای هفته مانند دوشنبه و چهارشنبه و ماه های عربی، فارسی یا رومی آمده است. ولی بیشتر این روایات را به دلیل نداشتن سند و مرسل بودن یا به دلیل آمیخته شدن با روایات جعلی و خرافی تضعیف کرده اند و تنها بعضی از آن ها را دارای سند معتبر می دانند.
توصیف زمان به نحوست، مورد اختلاف نظر مفسران واقع شده است. علامه طباطبایی معتقد است به هیچ وجه نمی توان بر نحوست بعضی از روزها یا زمان ها دلیل اقامه کرد، زیرا اجزا طبیعت زمان از نظر مقدار، مثل هم هستند و فرقی میان این روز و آن روز نیست، تا یکی را سعد و دیگری را نحس بدانیم. در مقابل در تفسیر نمونه توصیف روزها را به نحوست یا سعادت از نظر عقلی محال نمی دانند اگرچه استدلال عقلی برای اثبات یا نفی چنین مطلبی ارائه نکرده و معتقد است اگر دلایل شرعی بر چنین مطلبی وجود داشته باشد، قبول آن لازم است.