روزنتال فرانتس

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] فرانتس روزنتال (1914 – 2003م)، شرق شناس، اسلام‎شناس یهودی، متولد آلمان و استاد ممتاز و عالی‎مقام عربی، مترجم متون عربی و اسلامی و پژوهشگری صاحب‎نظر در عرصه مطالعات زبان آرامی بود. وی آثار مهمی را تألیف یا ترجمه کرده و همچنین برخی آثارش به زبان فارسی یا عربی ترجمه شده است.
روزنتال در 1914 در برلین به دنیا آمد و در 8 آوریل 2003 پس از یک دوره بیماری در سن هشتادوهشت سالگی در برند فورد کانکتیکات درگذشت.
روزنتال رفتاری بی‎تکلف و متواضعانه داشت و عاشق دانش‎پژوهی بود. همچنین منبع الهام‎بخشی برای دانشجویان مشتاق بود و به استواری شخصیت، سخاوت در دانش و منابع تحقیقاتی و شوخ‎طبعی گزنده شهره بود. وی هیچ‎گاه ازدواج نکرد اما از خانواده بزرگی بود. برادر بزرگ‎ترش گونتر در اردوگاه‎های کار اجباری نازی‎ها درگذشت.
او در زمره آخرین نسل پژوهشگران برجسته و ممتاز تبعیدی از وطنِ تحت سلطه نازیسم بود. هنگامی‎که به آمریکا رفت تنها معدودی استاد عرب‎شناس در دانشگاه‎های آمریکا بودند. رشد و بالندگی رشته مطالعات عربی و اسلامی با استانداردهای عالمانه، قویاً به خاطر سرمشق‎های شوق‎انگیز و آثار عظیم و فاضلانه روزنتال است.
فرانتس روزنتال، در 1932 به دانشگاه برلین وارد شد و به مطالعه تمدن‎ها و زبان‎های شرقی و کلاسیک پرداخت. در 1935 از پایان‎نامه دکتری خود با عنوان «زبان کتیبه‎های پالمیری» دفاع کرد که سال بعد منتشر شد. پس از تدریس یک‎ساله در فلورانس ایتالیا، مربی کرسی مطالعات یهودیت در leheranstalt (در گذشته: Hochschule) در برلین شد. در 1938 مطالعات تاریخ آرامی خویش را کامل کرد که موجب اعطای مدال و جایزه لیدز بارسکی به وی شد. اگرچه به دلیل مذهبش –یهودیت- از اعطای جایزه به وی خودداری کردند.
پس از ماجرای رسوای «شب کریستال» (کتاب سوزی نازی‎ها) در سال 1938، روزنتال آلمان را ترک کرد و به سوئد رفت و از سوی اداره تاریخ ادیان سوئد به کار دعوت شد. ازآنجا به انگلستان و سرانجام در 1940 به آمریکا رفت. در سین سیناتی اوهایو در مدرسه‎ای وابسته به دانشکده کالج بین‎المللی هبرو به کار پرداخت.

دانشنامه آزاد فارسی

روزِنْتال، فرانْتْس (۱۹۱۴ـ۲۰۰۳)(Rosenthal, Franz)
خاورشناس آلمانی تبار امریکایی. در ۱۹۳۵ در رشتۀ زبان های شرقی و یونانی و لاتین از دانشگاه برلین دانشنامۀ دکتری گرفت. موضوع رسالۀ او زبان کتیبه های پالمیری (۱۹۳۶) بود. در ۱۹۳۹ با نوشتن کتابی دربارۀ زبان آرامی با عنوان تحقیقات آرامی شناسی برندۀ نخستین مدال کنگرۀ بین المللی خاور شناسان شد. در ۱۹۴۰ به امریکا رفت و به تبعیت این کشور درآمد و به سمت استاد زبان های سامی منصوب شد. استادیار کالج اتحادیۀ یهودیان (۱۹۴۰ـ ۱۹۴۸)، استاد دانشگاه پنسیلوانیا (۱۹۴۸ـ ۱۹۵۶) و استاد زبان های سامی در دانشگاه ییل (از ۱۹۵۶) بود. بیشتر به روش شناسی تاریخ نگاری در اسلام گرایش داشت و تاریخ تاریخ نگاری در اسلامِ او، مهم ترین کتابی ا ست که تاکنون در این باره نوشته شده است (ترجمۀ فارسی: مشهد، ۱۳۶۵ش). از دیگر آثارش: تکنیک و روش دانش پژوهی در اسلام (۱۹۴۷)؛ طنز و فکاهه در اسلام (۱۹۵۶)؛ میراث یونان در جهان اسلام (۱۹۶۵)؛ علم پیروزمند: مفهوم علم در جهان اسلام (۱۹۴۷)؛ ترجمۀ مقدمۀ ابن خلدون (۱۹۵۸)؛ راهنمای زبان آرامی (۱۹۶۷).

پیشنهاد کاربران

بپرس