روزنامه نگاری صلح ( انگلیسی: Peace journalism ) از تحقیقی که نشان می دهد معمولاً اخبار درگیری ارزشی متمایل به خشونت دارند، به وجود آمده است. این روش از تحلیل درگیری ها و به روزرسانی مفهوم برای ایجاد تعال، عدالت و درستی در گزارش استفاده می کند. همچنین شامل متدهای فعالیتی برای تصحیح این گرایش است با تولید روزنامه نگاری در رسانه های اصلی و جایگزین و کار با روزنامه نگاران، متخصصان رسانه، مخاطبان و سازمان ها.
... [مشاهده متن کامل]
این مفهوم توسط یوهان گالتونگ مطرح شد. برخی عبارات دیگر هم برای تعریف این روش هستند مثل روزنامه نگاری حل درگیری، روزنامه نگاری حساس به درگیری، پوشش مفید درگیری و روزنامه نگاری بین المللی.
روزنامه نگاری جنگ یک روش روزنامه نگاری است دربارهٔ درگیری که منجر به خشونت و گروه های خشن می شود؛ و معمولاً مخاطبان را به این سمت سوق می دهد که به واکنش های خشن ارزش بیشتری دهند تا درگیر شوند و راه های بدون خشونت را در نظر نگیرند. اینطور گمان می شود که این روش نتیجهٔ انجمن های گزارش اخبار است. این انجمن ها فقط بر اثرات فیزیکی درگیری تأکید دارند و مثلاً اثرات روان شناسی را نادیده می گیرند و موقعیت ها را گلچین می کنند که ممکن است اهداف و گروه های آن ها را نشان دهد یا ندهد. همچنین این روش تمایل به گزارش اختلافات بین گروه ها دارد تا شباهت ها، توافق های قبلی و فرایند موضوعات کنونی و همچنین دلایل و نتایج را نادیده می گیرند و اینطور نشان می دهند که نیازهای یک طرف تنها با شکست طرف مقابل تأمین می شود.
روزنامه نگاری صلح می خواهد این تمایلات را اصلاح کند. تعریف آن این است که: ایجاد فرصت ها برای جامعهٔ بزرگ برای واکنش های غیرخشن در درگیری ها؛ که این کار نیازمند تعریف سیاست های بدون خشونت و قرار دادن آن ها در اختیار همگان است.
... [مشاهده متن کامل]
این مفهوم توسط یوهان گالتونگ مطرح شد. برخی عبارات دیگر هم برای تعریف این روش هستند مثل روزنامه نگاری حل درگیری، روزنامه نگاری حساس به درگیری، پوشش مفید درگیری و روزنامه نگاری بین المللی.
روزنامه نگاری جنگ یک روش روزنامه نگاری است دربارهٔ درگیری که منجر به خشونت و گروه های خشن می شود؛ و معمولاً مخاطبان را به این سمت سوق می دهد که به واکنش های خشن ارزش بیشتری دهند تا درگیر شوند و راه های بدون خشونت را در نظر نگیرند. اینطور گمان می شود که این روش نتیجهٔ انجمن های گزارش اخبار است. این انجمن ها فقط بر اثرات فیزیکی درگیری تأکید دارند و مثلاً اثرات روان شناسی را نادیده می گیرند و موقعیت ها را گلچین می کنند که ممکن است اهداف و گروه های آن ها را نشان دهد یا ندهد. همچنین این روش تمایل به گزارش اختلافات بین گروه ها دارد تا شباهت ها، توافق های قبلی و فرایند موضوعات کنونی و همچنین دلایل و نتایج را نادیده می گیرند و اینطور نشان می دهند که نیازهای یک طرف تنها با شکست طرف مقابل تأمین می شود.
روزنامه نگاری صلح می خواهد این تمایلات را اصلاح کند. تعریف آن این است که: ایجاد فرصت ها برای جامعهٔ بزرگ برای واکنش های غیرخشن در درگیری ها؛ که این کار نیازمند تعریف سیاست های بدون خشونت و قرار دادن آن ها در اختیار همگان است.
