روز قیام مسیح (Easter Rising)
(یا: شورش عید پاک؛ قیام ایستر) در تاریخ ایرلند، شورشی عمومی علیه دولت بریتانیا با نام دوشنبۀ عید پاک، که در آوریل ۱۹۱۶ در دوبلین آغاز شد. سازماندهی این قیام را انجمن اخوت جمهوری خواهان ایرلند (آی آر بی)، به رهبری پاتریک پیرس، برعهده داشت و جمعی از داوطلبان ایرلندی و ارتش شهروندان ایرلند با هدایت جیمز کانلیِ سوسیالیست با آن همکاری می کردند. قیام مزبور، علی رغم شکست نظامی، در تغییر باورهای ملی از وفاداری به حزب پارلمانی ایرلند(آی پی پی)، که پای بند قانون اساسی بود، به جمهوری خواهی جدایی طلب نقشی اساسی ایفا کرد. ارسال سلاح از آلمان برای «آی آر بی» قطع شد، اما بدون توجه به چپاول و غارت دفاتر پست و ساختمان های دیگر در دوبلین، ۱,۵۰۰ داوطلب همچنان قیام را ادامه دادند. ارتش بریتانیا در ظرف پنج روز شورش را سرکوب کرد؛ هر دو طرف متحمّل تلفات زیادی شدند. همچنین پیرس، کانلی، و دوازده نفر از رهبران شورشی در زندان کیلمِینم اعدام شدند. دیگران ازجمله «تائویسیچ» (نخست وزیر بعدی) و ایمون دو والرا به علت فشار افکار عمومی امریکا بخشوده و در ژوئن ۱۹۱۷ مشمول عفو شدند. قیام ایستر که تفاسیر سنتی، از دید تاریخ نگاری ناسیونالیستی نتیجۀ قطعی و ناگزیر قرن ها مبارزۀ جدایی خواهانه علیه بریتانیا تلقی می شود، توسط اقلیتی تندرو (رادیکال) از ناسیونالیست های متجدد با حمایت معدودی از مردم سازمان دهی شد؛ این مردم ظاهراً آماده بودند برای تأسیس حکومتی داخلی در انتظار بمانند که مقدمات آن را جان ردموند، رهبر «آی پی پی»، در ۱۹۱۴ فراهم کرده بود. این قیام را شماری از دسیسه گران در درون شورای نظامی «آی آر بی» ازجمله پاتریک پیرس، شون مک درموت، سازمان دادند و جمعی از شاعران همچون تامس مک دانا جوزف پلانکت نیز در آن نقش برجسته ای ایفا کردند. جیمز کانلی، رهبر سوسیالیست ارتش شهروندان ایرلند، اندکی قبل از قیام به شورای نظامی راه یافت. دربارۀ ایدئولوژی شورشیان اختلاف نظر هست، اما این آرمان با عقاید رمانتیک رایج در اروپای آن زمان پاتریک پیرس قرابت داشت. اما کانلی، شریک دسیسه های پیرس، مارکسیستی بود که به گسترش انقلاب ایرلند در سرتاسر اروپا امید داشت و از تأثیرگذارترین میراث های بیانیۀ ۱۹۱۶ تلفیق نیروی فیزیکی ناسیونالیسم با ایدئولوژی مترقّی اجتماعی بود. اهمیت واقعی قیام ایستر در عواقب آن نهفته است. اقدامات قهرآمیز مقام های انگلیسی؛ ازجمله دستگیری های گسترده، تبعید مخالفان، و اعدام پانزده تن از سران جمهوری خواه انگیزۀ هواداری از شورشیان را افزایش و بسیاری از ناسیونالیست های جوان را به تندروی سوق داد و به این ترتیب دستاویزی مهم برای جدایی طلبان ایرلند در تضعیف میهن پرستان معتقد به قانون اساسی شد.
(یا: شورش عید پاک؛ قیام ایستر) در تاریخ ایرلند، شورشی عمومی علیه دولت بریتانیا با نام دوشنبۀ عید پاک، که در آوریل ۱۹۱۶ در دوبلین آغاز شد. سازماندهی این قیام را انجمن اخوت جمهوری خواهان ایرلند (آی آر بی)، به رهبری پاتریک پیرس، برعهده داشت و جمعی از داوطلبان ایرلندی و ارتش شهروندان ایرلند با هدایت جیمز کانلیِ سوسیالیست با آن همکاری می کردند. قیام مزبور، علی رغم شکست نظامی، در تغییر باورهای ملی از وفاداری به حزب پارلمانی ایرلند(آی پی پی)، که پای بند قانون اساسی بود، به جمهوری خواهی جدایی طلب نقشی اساسی ایفا کرد. ارسال سلاح از آلمان برای «آی آر بی» قطع شد، اما بدون توجه به چپاول و غارت دفاتر پست و ساختمان های دیگر در دوبلین، ۱,۵۰۰ داوطلب همچنان قیام را ادامه دادند. ارتش بریتانیا در ظرف پنج روز شورش را سرکوب کرد؛ هر دو طرف متحمّل تلفات زیادی شدند. همچنین پیرس، کانلی، و دوازده نفر از رهبران شورشی در زندان کیلمِینم اعدام شدند. دیگران ازجمله «تائویسیچ» (نخست وزیر بعدی) و ایمون دو والرا به علت فشار افکار عمومی امریکا بخشوده و در ژوئن ۱۹۱۷ مشمول عفو شدند. قیام ایستر که تفاسیر سنتی، از دید تاریخ نگاری ناسیونالیستی نتیجۀ قطعی و ناگزیر قرن ها مبارزۀ جدایی خواهانه علیه بریتانیا تلقی می شود، توسط اقلیتی تندرو (رادیکال) از ناسیونالیست های متجدد با حمایت معدودی از مردم سازمان دهی شد؛ این مردم ظاهراً آماده بودند برای تأسیس حکومتی داخلی در انتظار بمانند که مقدمات آن را جان ردموند، رهبر «آی پی پی»، در ۱۹۱۴ فراهم کرده بود. این قیام را شماری از دسیسه گران در درون شورای نظامی «آی آر بی» ازجمله پاتریک پیرس، شون مک درموت، سازمان دادند و جمعی از شاعران همچون تامس مک دانا جوزف پلانکت نیز در آن نقش برجسته ای ایفا کردند. جیمز کانلی، رهبر سوسیالیست ارتش شهروندان ایرلند، اندکی قبل از قیام به شورای نظامی راه یافت. دربارۀ ایدئولوژی شورشیان اختلاف نظر هست، اما این آرمان با عقاید رمانتیک رایج در اروپای آن زمان پاتریک پیرس قرابت داشت. اما کانلی، شریک دسیسه های پیرس، مارکسیستی بود که به گسترش انقلاب ایرلند در سرتاسر اروپا امید داشت و از تأثیرگذارترین میراث های بیانیۀ ۱۹۱۶ تلفیق نیروی فیزیکی ناسیونالیسم با ایدئولوژی مترقّی اجتماعی بود. اهمیت واقعی قیام ایستر در عواقب آن نهفته است. اقدامات قهرآمیز مقام های انگلیسی؛ ازجمله دستگیری های گسترده، تبعید مخالفان، و اعدام پانزده تن از سران جمهوری خواه انگیزۀ هواداری از شورشیان را افزایش و بسیاری از ناسیونالیست های جوان را به تندروی سوق داد و به این ترتیب دستاویزی مهم برای جدایی طلبان ایرلند در تضعیف میهن پرستان معتقد به قانون اساسی شد.
wikijoo: روز_قیام_مسیح