روز عاشورا

لغت نامه دهخدا

روز عاشورا. [ زِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) روز دهم ماه محرم. رجوع به عاشورا و حسین بن علی شود.

فرهنگ فارسی

روز دهم ماه محرم .

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] عاشورا، دهم ماه محرم است.
از آن در بابهای صلات ، صوم ، اطعمه و اشربه و حدود نام برده اند.
روز شهادت امام حسین
عاشورا روز شهادت حسین بن علی علیهما السلام و یاران فداکار و با وفای آن حضرت و روز تجدید حزن اهل بیت علیهم السلام و شیعیان است. از این رو، گریه و برپاداشتن عزای سید الشهداء علیه السلام و خود داری از خوراک و سایر لذتها در این روز مستحب و در روایات به آن سفارش شده است.
زیارت
زیارت حضرت ابا عبداللّه علیه السلام از دور و نزدیک و بیتوته نزد مرقد مطهر آن حضرت در شب عاشورا مستحب مؤکد است؛ چنانکه خواندن نماز عاشورا در این روز استحباب دارد.
حکم روزه گرفتن روز عاشورا
...

[ویکی شیعه] عاشورا، روز دهم از ماه محرّم. اهمیت این روز برای شیعیان به دلیل واقعه عاشورای سال ۶۱ هجری قمری است. امام حسین(ع) در روز عاشورا به همراه یارانش در سرزمین کربلا در جنگ با سپاه کوفه به فرماندهی عمر بن سعد به شهادت رسید.
شیعیان همه ساله با آغاز ماه محرم به عزاداری می پردازند. مراسم عزاداری در بیشتر مناطق تا روزهای ۱۱ و ۱۲ محرم و در بعضی مناطق تا پایان ماه صفر ادامه می یابد. اوج این عزاداری ها در روز عاشوراست. این روز در تقویم رسمی ایران، عراق، افغانستان، پاکستان و هند، تعطیل است.

[ویکی اهل البیت] روز دهم محرّم را روز عاشورا می گویند. این روز روز شهادت سالار شهیدان، حسین بن علی علیه السلام و فرزندان و اصحاب او در کربلا است. شیعیان جهان این روز را به عزاداری می پردازند. «عشر» به معنای ده و عاشورا به معنای دهم می باشد.
با مرگ معاویه در سال 60 هجری پسرش یزید بر مسند خلافت تکیه زد و مردم با وی بیعت کردند. آنگاه یزید با ارسال نامه ای به حاکم مدینه از او خواست تا از بزرگان قریش از جمله امام حسین علیه السلام بیعت بگیرد.
اما وقتی حاکم مدینه از امام حسین علیه السلام بیعت خواست حضرت از بیعت امتناع نموده و شبانه از مدینه عازم مکه گردیدند. در این حین مردم کوفه که در عراق از مرگ معاویه و امتناع امام حسین علیه السلام از بیعت یزید اطلاع یافتند نامه های فراوان در پشتیبانی از امام حسین علیه السلام امضاء کردند و آن حضرت را به کوفه فراخواندند. از طرفی یزید پس از اطلاع از سفر حج امام، مزدوران خود را بسیج کرد تا امام حسین علیه السلام را در شهر مکه ترور نمایند. چون امام علیه السلام از توطئه سوء قصد به جان مبارکش آگاهی یافت از سر حفظ حرمت و قداست بیت الله الحرام مناسک حج را به اضطرار پایان برد و به روز هشتم ذی الحجه سال 60 هجری از مکه به همراه خانواده و نزدیکان و یاران خود به سمت عراق حرکت نمود. اما پیش از رسیدن به کوفه، در کربلا به محاصره نیروهای ابن زیاد به سرکردگی عمر بن سعد در آمد و چون حاضر نشد ذلّت تسلیم و بیعت با حکومت غاصب و ظالم یزیدی را بپذیرد، سپاه کوفه در روز دهم محرم معروف به روز عاشورابا او وارد جنگی نابرابر شدند. به طوری که سپاهیان عمر بن سعد را سی هزار نفر و تعداد یاران حسین علیه السلام را بین 72 تا 154 نفر گزارش نموده اند. امام حسین و یارانش روز عاشورا، لب تشنه، با رشادتی شگفت مردانه تا آخرین نفر جنگیدند و به شهادت رسیدند و بازماندگان این قافله، به اسارت در آمده به کوفه برده شدند.
عاشورا در فرهنگ شیعی، به خاطر واقعه شهادت امام حسین علیه السلام عظیمترین روز سوگواری و ماتم به حساب می آید که بزرگترین فاجعه و ستم در مورد خاندان پیامبر انجام گرفته و دشمنان اسلام و اهل بیت این روز را خجسته شمرده به شادی می پرداختند، امّا پیروان خاندان رسالت، به سوگ و عزا می نشینند و بر کشتگان این روز می گریند. امام صادق علیه السلام فرمود: «و امّا یوم عاشورا فیوم اصیب فیه الحسین علیه السلام صریعا بین اصحابه و اصحابه حوله صرعی عراة» عاشورا روزی است که حسین علیه السلام میان یارانش کشته بر زمین افتاد، یاران او نیز پیرامون او به خاک افتاده و عریان بودند. امام رضا علیه السلام فرمود: «من کان عاشورا یوم مصیبته و بکائه جعل الله عزّ و جلّ یوم القیامة یوم فرحه و سروره»، هر کس را که عاشورا روز مصیبت و اندوه و گریه باشد، خداوند قیامت را روز شادی او قرار می دهد. در «زیارت عاشورا» درباره این روز غم انگیز که امویان آن را مبارک می دانستند، آمده است: «اللّهم هذا یوم تبرّکت به بنو امیّة...».پروردگارا این روز؛ روزی است که مبارک می دانستند آن را بنی امیه...
امامان شیعه، یاد این روز را زنده می داشتند، مجلس برپا می کردند، بر حسین بن علی علیه السلام می گریستند، آن حضرت را زیارت می کردند و به زیارت او تشویق و امر می کردند و روز اندوهشان بود. از جمله آداب این روز، ترک لذّتها، دنبال کار نرفتن، پرداختن به سوگواری و گریه، تا ظهر چیزی نخوردن و نیاشامیدن، چیزی برای خانه ذخیره نکردن، حالت صاحبان عزا و ماتم داشتن و ... است.
در دوران سلطه امویان و عباسیان، شرایط اجتماعی اجازه مراسم رسمی و گسترده در سوگ ابا عبد الله الحسین را نمی داد، امّا هر جا که شیعیان، قدرت و فرصتی یافته اند، سوگواری پرشور و دامنه داری در ایّام عاشورا به راه انداخته اند. در تاریخ است که معز الدّوله دیلمی اهل بغداد را به برگزاری مراسم سوگ و نوحه برای سید الشهدا علیه السلام وادار ساخت و دستور داد که بازارها را ببندند و کارها را تعطیل کنند و هیچ طبّاخی غذایی نپزد و زنان سیاهپوش بیرون آیند و به عزاداری و نوحه بپردازند. این کار را چندین سال ادامه داد و اهل سنّت نتوانستند جلوی آن را بگیرند، چون که حکومت، شیعی بود.
«عاشورا» در بین شیعیان بعنوان تجلّی روز درگیری حق و باطل و روز فداکاری و جانبازی در راه دین و عقیده، شناخته شده است.
قیام امام حسین علیه السلام از سویی تجلی گاه خصلت های پاک انسانی و فضایل اخلاقی در جبهه حق، و از سوی دیگر محل بروز و ظهور رذایل اخلاقی در جبهه باطل است. عاشورا، میدان مسابقه خصلت های پاکی است که ریشه در افکار درخشان رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم دارد. حسین علیه السلام و یاران وفادارش، برای احیاء این خصلت ها قیام کردند و به همین خصایل نیز مشهور شدند. در جبهه مقابل نیز، دشمنان گرفتار رذیله های اخلاقی بودند و به همان رذایل معروف شدند.

[ویکی شیعه] روز عاشورا (وقایع). وقایع روز عاشورا، سلسله رخدادهای روز عاشورای سال ۶۱ق؛ از شهادت امام حسین(ع)، خانواده، بستگان و یارانش، تا آتش زدن و غارت خیمه ها توسط لشکر عمر بن سعد، و سرانجام اسیر شدن بازماندگان واقعه عاشورا.
بنابر نقل های تاریخی، سپاهیان دو طرف بعد از نماز صبح آماده نبرد شدند. پیش از شروع جنگ، امام حسین(ع) و بُرَیر سپاه مقابل را موعظه کردند. امام حسین(ع) به یارانش هشدار داده بود شروع کننده جنگ نباشند. پس اولین تیر را عمر سعد به سوی لشکر امام حسین(ع) پرتاب کرد. در ابتدا حملات به صورت گروهی بود و عده زیادی از یاران امام حسین(ع) در این حملات کشته شدند. بعد از آن یاران امام به صورت فردی یا دونفری به جنگ رفتند. هنگام ظهر، امام حسین(ع) تصمیم به نماز گرفت و زهیر بن قین و سعید بن عبدالله حنفی، محافظانِ امام و یارانش شدند که سعید بن عبدالله به شهادت رسید.
در ادامه نبرد، اولین شهید از بنی هاشم، علی اکبر بود. ابوالفضل العباس(ع) نیز که وظیفه آوردن آب با او بود، در نبرد با نگهبانان شریعه فرات به شهادت رسید. هنگامی که امام حسین(ع) طفل شیرخوارش، علی اصغر را بر دست گرفت تا از تشنگی کودکش شکایت کند، دشمن گلوی علی اصغر را با تیر شکافت.

پیشنهاد کاربران

بپرس