روز رحبه

[ویکی شیعه] روز رُحبه روزی است که حضرت علی (ع) در رحبه کوفه از کسانی که در واقعه غدیر حضور داشتند، خواست تا درباره حدیث غدیر شهادت دهند. تعدادی از صحابه پیامبر (ص) و یاران امام علی (ع) که تعداد آنان را از دوازده تا سی نفر برشمرده اند برخاستند و گواهی دادند که حدیث غدیر را از پیامبر اسلام(ص) شنیده اند. ماجرای رحبه به «مناشده رحبه» نیز مشهور است. بسیاری از عالمان شیعه و اهل سنت این ماجرا را در کتب خویش ذکر کرده اند. علامه امینی پس از نقل ماجرای روز رحبه در کتاب الغدیر آن را متواتر می شمارد.
به ماجرای روز رحبه، «مناشده رحبه» نیز گفته شده است. مناشده به معنای سوگند دادن به خداوند است. دلیل این نامگذاری این است که حضرت علی (ع) در ابتدای سخن خویش، با لفظ «انشد الله؛ قسم می دهم به خدا» از حاضران خواست که به حدیث غدیر شهادت دهند.
هرچند رحبه می تواند مصادیق گوناگونی داشته باشد، به نظر می رسد در اینجا مقصود، جایی در وسط صحن (حیاط) مسجد کوفه است که امام علی(ع) معمولاً برای قضاوت یا موعظه کردن در آنجا می نشسته است؛ چندان که گفته اند در زمان زیاد بن ابیه محدثان از ترس، به جای نام امام(ع)، «صاحب الرحبة» می گفتند. چنانکه مطرزی (متوفای ۶۱۰ق.) می گوید، «رحبه کوفه،» سکویی وسط مسجد کوفه بوده است که امام علی(ع) در آنجا می نشسته و موعظه می کرده است و وقتی گفته می شود حضرت، غنائم خوارج را در «رحبه» ریخت، مقصود همین جاست.