روحُ الْاَمین شهرستانی، محمد امین (اصفهان ۹۸۱ـ دهلی ۱۰۴۷ق)
شاعر و دولتمرد ایرانی. در ۱۰۱۰ق به هندوستان رفت و به دستگاه محمدقلی قطب شاهی پیوست و به مقام میرجملگی (وزارت) رسید (۱۰۱۷ق). پس از مرگ محمدقلی به ایران بازگشت و به خدمت شاه عباس اول صفوی درآمد، اما چهار سال بعد، چون شاه را به خود بدگمان دید، بار دیگر راهی هندوستان شد (۱۰۲۷ق) و در آن جا به دربار جهانگیر گورکانی راه یافت و به مناصبی چون دوهزار و پانصدی، میر سامانی (۱۰۲۹ق)، میر بخشیگری (۱۰۴۴ق) و پنج هزاری و دوهزار سواری رسید. از شاعران پُرکار روزگار خود بود و به سبک هندی شعر می گفت. از آثارش: خمسه ای به پیروی از نظامی گنجوی دربردارندۀ مثنوی های مطمح الانظار، خسرو و شیرین، لیلی و مجنون، بهرام نامه/آسمان هشتم/فلک البروج و جواهرنامه؛ گلستان که دیوان شعر اوست.
شاعر و دولتمرد ایرانی. در ۱۰۱۰ق به هندوستان رفت و به دستگاه محمدقلی قطب شاهی پیوست و به مقام میرجملگی (وزارت) رسید (۱۰۱۷ق). پس از مرگ محمدقلی به ایران بازگشت و به خدمت شاه عباس اول صفوی درآمد، اما چهار سال بعد، چون شاه را به خود بدگمان دید، بار دیگر راهی هندوستان شد (۱۰۲۷ق) و در آن جا به دربار جهانگیر گورکانی راه یافت و به مناصبی چون دوهزار و پانصدی، میر سامانی (۱۰۲۹ق)، میر بخشیگری (۱۰۴۴ق) و پنج هزاری و دوهزار سواری رسید. از شاعران پُرکار روزگار خود بود و به سبک هندی شعر می گفت. از آثارش: خمسه ای به پیروی از نظامی گنجوی دربردارندۀ مثنوی های مطمح الانظار، خسرو و شیرین، لیلی و مجنون، بهرام نامه/آسمان هشتم/فلک البروج و جواهرنامه؛ گلستان که دیوان شعر اوست.