روایت افرینش

داستان آفرینش مشترک میان یهودیت و مسیحیت است. این داستان از دو بخش تشکیل شده که تقریباً معادل دو بخش نخستین سفر پیدایش است. در بخش نخست از سفر پیدایش ۱:۱ تا سفر پیدایش ۳:۲، الوهیم، واژه عمومی عبری به معنی خدا، جهان را در شش روز می آفریند و سپس در روز هفتم استراحت می کند و روز هفتم را متبرک و مقدس می نماید. خدا با فرمان لفظی ( «باش…» ) می آفریند و پیشنهاد مقایسه با پادشاهی را می دهد که تنها کافی است سخن بگوید تا هر اتفاقی بخواهد روی دهد، و عناصر کیهان را در حین آفرینششان نام گذاری می کند که با این مفهوم متداول باستانی همگام است که چیزها تا پیش از نامگذاری واقعاً وجود ندارند.
در بخش دوم، سفر پیدایش ۴:۲–۲۴، خدا — که از او با نام یهوه الوهیم یاد می شود — نخستین انسان را از خاک می آفریند و در باغ عدن جای می دهد و از نفس خویش در انسان می دمد و در نتیجه آن انسان نِفِش ( נֶפֶש ) به معنی یک موجود زنده می شود. انسان نفش را با تمام مخلوقات تقسیم می کند. انسان حیوانات را نامگذاری می کند که نشانگر قدرت او در محدوده خلقت است.
داستان آفرینش در اسلام به صورتی پراکنده میان آیات متعدد قرآنی مطرح گردیده است. خطوط اصلی داستان شباهت های زیادی با نسخه معادل یهودی/ مسیحی آن دارد.
به گفته قرآن آسمان و زمین در ابتدا به هم پیوسته بوده اند و سپس از هم جدا گردیدند. پس از دوره ای که آسمان به شکل دود بود، الله آسمان و زمین را به شکل امروزی درآورد.