روابط بین الملل به مطالعه روابط میان کشورها، نقش کشورهای مستقل، سازمان های بین دولتی، سازمانهای غیردولتی بین المللی، سازمان های مردم نهاد و شرکت های چندملیتی، گفته می شود. روابط بین الملل یک رشته دانشگاهی است که چون سیاست خارجی یک دولت معین را تجزیه و تحلیل و تنظیم می کند، می تواند هنجاری و اثباتی باشد. روابط بین الملل به عنوان یک فعالیت سیاسی از زمان مورخ یونانی، توکودیدس، آغاز و در اوایل قرن بیستم، به یک رشته دانشگاهی مجزا در داخل علوم سیاسی، تبدیل شد. با این حال روابط بین الملل علمی، میان رشته ای محسوب می شود.
... [مشاهده متن کامل]
رشته روابط بین الملل همانند علوم سیاسی مواد فکری خود را از رشته های اقتصاد، تاریخ و حقوق بین الملل، فلسفه، جغرافیا، جامعه شناسی، انسان شناسی و جرم شناسی، روان شناسی و مطالعات جنسیت، مطالعات فرهنگی و فرهنگ شناسی، می گیرد. هدف روابط بین الملل، درک مسائلی همچون جهانی شدن، اقتصاد سیاسی بین الملل، کشور مستقل، امنیت بین المللی، پایداری زیست محیطی، گسترش سلاح های هسته ای، ملی گرایی، توسعه اقتصادی و مالیه جهانی، تروریسم و جرایم سازمان یافته، امنیت انسانی، مداخله خارجی و حقوق بشر، می باشد.
تاریخ روابط بین الملل به هزاران سال پیش بازمی گردد. بری بوزان و ریچار لیتل بر این باورند که تعاملات میان دولت شهرهای سومری در ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد را می توان اولین نظام بین الملل دانست.
روابط بین الملل در جایگاه یک رشته مطالعاتی مجزا از دیگر علوم همانند تاریخ و سیاست، در ابتدا تقریباً تماماً بریتانیایی محور بود. روابط بین الملل به عنوان یک رشته دانشگاهی رسمی در سال ۱۹۱۹ با تأسیس اولین کرسی ( استادی ) در روابط بین الملل - کرسی وودرو ویلسون در ابریستویت، دانشگاه ولز ( در حال حاضر دانشگاه ابریستویت ) - تأسیس شد.
نظریه های روابط بین الملل را می توان در دو نحله معرفت شناسانه تقسیم کرد: «اثبات گرایانه» و «پسااثبات گرایانه». هدف نظریه های اثبات گرایانه استفاده از روش های علوم طبیعی با تحلیل اثر نیروهای مادی می باشد. این نظریه ها معمولاً بر ویژگی های روابط بین الملل همانند تعاملات دولت، اندازه نیروهای نظامی، موازنه قوا و …، متمرکز هستند. معرفت شناسی پسااثبات گرایی این ایده که جهان اجتماعی را می توان با استفاده از روشی عینی و فارغ از ارزش مطالعه کرد را رد می کند. نظریه های پسااثبات گرا ایدهای اصلی نوواقع گرایی و لیبرالیسم همانند نظریه انتخاب عقلانی را رد می کند. بر این اساس که روش علمی نمی تواند در جهان اجتماعی استفاده شود و علم روابط بین الملل به معنای اثبات گرایانه آن غیرممکن است.
... [مشاهده متن کامل]
رشته روابط بین الملل همانند علوم سیاسی مواد فکری خود را از رشته های اقتصاد، تاریخ و حقوق بین الملل، فلسفه، جغرافیا، جامعه شناسی، انسان شناسی و جرم شناسی، روان شناسی و مطالعات جنسیت، مطالعات فرهنگی و فرهنگ شناسی، می گیرد. هدف روابط بین الملل، درک مسائلی همچون جهانی شدن، اقتصاد سیاسی بین الملل، کشور مستقل، امنیت بین المللی، پایداری زیست محیطی، گسترش سلاح های هسته ای، ملی گرایی، توسعه اقتصادی و مالیه جهانی، تروریسم و جرایم سازمان یافته، امنیت انسانی، مداخله خارجی و حقوق بشر، می باشد.
تاریخ روابط بین الملل به هزاران سال پیش بازمی گردد. بری بوزان و ریچار لیتل بر این باورند که تعاملات میان دولت شهرهای سومری در ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد را می توان اولین نظام بین الملل دانست.
روابط بین الملل در جایگاه یک رشته مطالعاتی مجزا از دیگر علوم همانند تاریخ و سیاست، در ابتدا تقریباً تماماً بریتانیایی محور بود. روابط بین الملل به عنوان یک رشته دانشگاهی رسمی در سال ۱۹۱۹ با تأسیس اولین کرسی ( استادی ) در روابط بین الملل - کرسی وودرو ویلسون در ابریستویت، دانشگاه ولز ( در حال حاضر دانشگاه ابریستویت ) - تأسیس شد.
نظریه های روابط بین الملل را می توان در دو نحله معرفت شناسانه تقسیم کرد: «اثبات گرایانه» و «پسااثبات گرایانه». هدف نظریه های اثبات گرایانه استفاده از روش های علوم طبیعی با تحلیل اثر نیروهای مادی می باشد. این نظریه ها معمولاً بر ویژگی های روابط بین الملل همانند تعاملات دولت، اندازه نیروهای نظامی، موازنه قوا و …، متمرکز هستند. معرفت شناسی پسااثبات گرایی این ایده که جهان اجتماعی را می توان با استفاده از روشی عینی و فارغ از ارزش مطالعه کرد را رد می کند. نظریه های پسااثبات گرا ایدهای اصلی نوواقع گرایی و لیبرالیسم همانند نظریه انتخاب عقلانی را رد می کند. بر این اساس که روش علمی نمی تواند در جهان اجتماعی استفاده شود و علم روابط بین الملل به معنای اثبات گرایانه آن غیرممکن است.
