روابط ایران و بلژیک به مجموعه روابط تجاری، فرهنگی و سیاسی ایران و بلژیک گفته می شود که از اواخر حکومت قاجار شکل گرفت و تا به امروز، ادامه یافته است.
در اواخر سده ۱۳ ( اواخر سده ۱۹ ( میلادی ) ) ، بلژیک به دنبال دستیابی به مواد اولیه برای صنایع خود بود. از این رو، در آفریقا و آسیا به دنبال سرزمین هایی غنی از مواد اولیه بود. از ای نرو در آفریقا، به کنگوی بلژیک مسلط شد و در آسیا نیز متوجه ایران گشت. اولین اقدام بلژیکی ها، اعزام تعداد زیادی مستشار به ایران بود تا بتوانند با ساماندهی و نظرم امور داخلی ایران، شرایط یک ارتباط بازرگانی مناسب را فراهم آورند. نخستین گروه از مستشاران را سه مأمور بلژیکی تشکیل می دادند که در ۲۵ اسفند ۱۲۷۶ به تهران وارد شدند و مأموریت آنها، ساماندهی گمرک جنوب ایران و ریشه کن ساختن فساد گسترده در دستگاه اداری ایران و تربیت نیروی انسانی کاردان و متخصص بود. موفقیت چشمگیر این ۳ نفر موجب شد که میرزا علی امین الدوله تلگرافی به بلژیک ارسال کند و درخواست تعداد بیشتری مستشار را نماید. دولت ایران، از مستشاران بلژیکی، نه تنها در امور گمرکی بهره می جست، بلکه در مبارزه با طاعون توسعه پست و همچنین اصلاح اراضی و مقابله خوانین محلی نیز از همکاری آنان استفاده می کرد. سرپرستی تمام مستشاران بلژیکی را فردی به نام ژاک ژوزف مورنارد ( به بلژیکی: Jacques Joseph Mornard ) بر عهده داشت. قانون اساسی مشروطه ایران نیز که نخستین قانون اساسی در ایران است، در این دوره و با اقتباس از قانون اساسی کشور بلژیک، تنظیم و تدوین شد. انضباط و پاک دستی بلژیکیها، موجب دشمنی و کارشکنی برخی شاهزادگان قاجار را فراهم آورد. همچنین کارشکنی روس ها و بریتانیایی ها و همچنین قرارداد قرارداد سن پترزبورگ، موجب اخلال و عدم موفقیت کامل اصلاحات بلژیکی ها شد. در نهایت، با وقوع انقلاب مشروطه، بلژیکی ها که شرایط را برای ادامه حضور در ایران مساعد نمی دیدند، ایران را ترک کردند.
... [مشاهده متن کامل]
با بهبود امنیت در ایران و حکم فرما شدن آرامشی نسبی، مورنارد با جلب اعتماد مجدد ایرانیان، توانست در سال ۱۳۳۱ ( ۱۹۱۳ ( میلادی ) ) با مأمورانی جدید به ایران بازگردد. این افراد که با خانواده های خود ایران آمده بودند، جمعیتی چند صد نفری را شامل می شدند. اما با شروع جنگ جهانی اول و اشغال ایران در خلال این جنگ توسط روس ها، مأمورانی که در نواحی شمالی ایران مشغول به کار بودند، به بلژیک بازگشتند. از این زمان به بعد، هیچگاه حضور بلژیکی ها همچون گذشته پرتعداد نبود و فعالیت آنها، به اداره گمرکات و پست، محدود شد. بلژیکی ها با وجود آنکه از رقبای جدیدی در داخل ایران مورد فشار بودند که شامل آمریکایی های شاغل در سازمان خزانه و مالیه و همچنین سوئدی های شاغل در ژاندارمری ایران بودند، تا شروع جنگ جهانی دوم، همواره در صدد بهبود و نوسازی اوضاع گمرکات و پست ایران بودند.
در اواخر سده ۱۳ ( اواخر سده ۱۹ ( میلادی ) ) ، بلژیک به دنبال دستیابی به مواد اولیه برای صنایع خود بود. از این رو، در آفریقا و آسیا به دنبال سرزمین هایی غنی از مواد اولیه بود. از ای نرو در آفریقا، به کنگوی بلژیک مسلط شد و در آسیا نیز متوجه ایران گشت. اولین اقدام بلژیکی ها، اعزام تعداد زیادی مستشار به ایران بود تا بتوانند با ساماندهی و نظرم امور داخلی ایران، شرایط یک ارتباط بازرگانی مناسب را فراهم آورند. نخستین گروه از مستشاران را سه مأمور بلژیکی تشکیل می دادند که در ۲۵ اسفند ۱۲۷۶ به تهران وارد شدند و مأموریت آنها، ساماندهی گمرک جنوب ایران و ریشه کن ساختن فساد گسترده در دستگاه اداری ایران و تربیت نیروی انسانی کاردان و متخصص بود. موفقیت چشمگیر این ۳ نفر موجب شد که میرزا علی امین الدوله تلگرافی به بلژیک ارسال کند و درخواست تعداد بیشتری مستشار را نماید. دولت ایران، از مستشاران بلژیکی، نه تنها در امور گمرکی بهره می جست، بلکه در مبارزه با طاعون توسعه پست و همچنین اصلاح اراضی و مقابله خوانین محلی نیز از همکاری آنان استفاده می کرد. سرپرستی تمام مستشاران بلژیکی را فردی به نام ژاک ژوزف مورنارد ( به بلژیکی: Jacques Joseph Mornard ) بر عهده داشت. قانون اساسی مشروطه ایران نیز که نخستین قانون اساسی در ایران است، در این دوره و با اقتباس از قانون اساسی کشور بلژیک، تنظیم و تدوین شد. انضباط و پاک دستی بلژیکیها، موجب دشمنی و کارشکنی برخی شاهزادگان قاجار را فراهم آورد. همچنین کارشکنی روس ها و بریتانیایی ها و همچنین قرارداد قرارداد سن پترزبورگ، موجب اخلال و عدم موفقیت کامل اصلاحات بلژیکی ها شد. در نهایت، با وقوع انقلاب مشروطه، بلژیکی ها که شرایط را برای ادامه حضور در ایران مساعد نمی دیدند، ایران را ترک کردند.
... [مشاهده متن کامل]
با بهبود امنیت در ایران و حکم فرما شدن آرامشی نسبی، مورنارد با جلب اعتماد مجدد ایرانیان، توانست در سال ۱۳۳۱ ( ۱۹۱۳ ( میلادی ) ) با مأمورانی جدید به ایران بازگردد. این افراد که با خانواده های خود ایران آمده بودند، جمعیتی چند صد نفری را شامل می شدند. اما با شروع جنگ جهانی اول و اشغال ایران در خلال این جنگ توسط روس ها، مأمورانی که در نواحی شمالی ایران مشغول به کار بودند، به بلژیک بازگشتند. از این زمان به بعد، هیچگاه حضور بلژیکی ها همچون گذشته پرتعداد نبود و فعالیت آنها، به اداره گمرکات و پست، محدود شد. بلژیکی ها با وجود آنکه از رقبای جدیدی در داخل ایران مورد فشار بودند که شامل آمریکایی های شاغل در سازمان خزانه و مالیه و همچنین سوئدی های شاغل در ژاندارمری ایران بودند، تا شروع جنگ جهانی دوم، همواره در صدد بهبود و نوسازی اوضاع گمرکات و پست ایران بودند.
