روابط آمریکای لاتین و ایالات متحده. روابط آمریکای لاتین و ایالات متحده از نظر تاریخی، روابط دوجانبه بین ایالات متحده و کشورهای مختلف آمریکای لاتین چند وجهی و پیچیده بوده، در برخی مواقع باهمکاری قوی منطقه ای و در برخی مواقع پر از تنش و رقابت اقتصادی و سیاسی است. اگرچه روابط بین دولت ایالات متحده و اکثر کشورهای آمریکای لاتین قبل از اواخر دهه۱۸۰۰ محدود بود، در قرن گذشته، ایالات متحده به طور غیررسمی بخش هایی از آمریکای لاتین را در حوزه نفوذ خود و در دوران جنگ سرد می دانست و فعالانه با اتحاد جماهیر شوروی برای نفوذ در نیمکره غربی رقابت کرد.
روابط بین ایالات متحده و اکثر کشورهای آمریکای لاتین ( به استثنای برخی از کشورها مانند کوبا و ونزوئلا ) روابط صمیمانه است، اما همچنان تنش بین دو طرف وجود دارد. آمریکای لاتین بزرگ ترین تأمین کننده خارجی نفت به ایالات متحده و شریک تجاری در حال رشد آن می باشدو همچنین بزرگ ترین منبع مواد مخدر و مهاجران ایالات متحده است، چه مستند و چه غیرقانونی، که همگی بر روابط دائمی در حال تحول بین این کشور و آمریکای لاتین است. [ ۱]
تا پایان قرن نوزدهم، ایالات متحده روابط ویژه ای در درجه اول با مکزیک و کوبا داشت که عمدتاً از نظر اقتصادی به بریتانیا وابسته بود. ایالات متحده هیچ دخالتی در روند جدا شدن مستعمرات اسپانیایی و مستقل شدن در حدود سال۱۸۲۰ نداشت. با همکاری و کمک بریتانیا، ایالات متحده دکترین مونرو را در سال۱۸۲۳ صادر کرد و نسبت به ایجاد هرگونه مستعمره اروپایی اضافی در آمریکای لاتین هشدار داد.
تگزاس که توسط مستعمرات آمریکایی ها مستقر شده بود، در سال۱۸۳۶ یک جنگ موفقیت آمیز برای استقلال از مکزیک انجام داد. مکزیک از به رسمیت شناختن استقلال خودداری کرد و هشدار داد که الحاق به ایالات متحده به معنای جنگ است. الحاق در سال۱۸۴۵ اتفاق افتاد و جنگ مکزیک و آمریکا در سال۱۸۴۶ آغاز شد. ارتش آمریکا به راحتی پیروز شد. نتیجه واگذاری مکزیک در سانتافه د نووو مکزیکو و آلتا کالیفرنیا بود. فرانسه از جنگ داخلی آمریکا ( ۱۸۶۱–۱۸۶۵ ) استفاده کرد و از ارتش خود برای تصرف مکزیک استفاده کرد. با توجه به شکست در اروپا، فرانسه نیروهای خود را بیرون کشید و امپریالیست ها و ماکسیمیلیان اول مکزیک را با شکست از جمهوری خواهان به رهبری بنیتو خوارز ( با حمایت ایالات متحده ) رها کرد.
مناقشه مرزی بین انگلیس و ونزوئلا در گوایانا اسکیبا در سال۱۸۹۵ برای اولین بار سیاست خارجی آمریکا را که به بیرون نگاه می کند، به ویژه در قاره آمریکا، نشان داد و ایالات متحده را به عنوان یک قدرت جهانی نشان داد. این اولین نمونه از مداخله گرایی مدرن تحت دکترین مونرو بود که در آن ایالات متحده از اختیارات ادعایی خود در قاره آمریکا استفاده می کرد. در اواخر قرن نوزدهم، رشد سریع اقتصادی ایالات متحده آمریکای لاتین را به طور فزاینده ای دچار مشکل کرد. یک اتحادیه پان - آمریکایی تحت حمایت آمریکا ایجاد شد، اما تأثیر کمی داشت، مانند جانشین آن، سازمان کشورهای آمریکایی.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروابط بین ایالات متحده و اکثر کشورهای آمریکای لاتین ( به استثنای برخی از کشورها مانند کوبا و ونزوئلا ) روابط صمیمانه است، اما همچنان تنش بین دو طرف وجود دارد. آمریکای لاتین بزرگ ترین تأمین کننده خارجی نفت به ایالات متحده و شریک تجاری در حال رشد آن می باشدو همچنین بزرگ ترین منبع مواد مخدر و مهاجران ایالات متحده است، چه مستند و چه غیرقانونی، که همگی بر روابط دائمی در حال تحول بین این کشور و آمریکای لاتین است. [ ۱]
تا پایان قرن نوزدهم، ایالات متحده روابط ویژه ای در درجه اول با مکزیک و کوبا داشت که عمدتاً از نظر اقتصادی به بریتانیا وابسته بود. ایالات متحده هیچ دخالتی در روند جدا شدن مستعمرات اسپانیایی و مستقل شدن در حدود سال۱۸۲۰ نداشت. با همکاری و کمک بریتانیا، ایالات متحده دکترین مونرو را در سال۱۸۲۳ صادر کرد و نسبت به ایجاد هرگونه مستعمره اروپایی اضافی در آمریکای لاتین هشدار داد.
تگزاس که توسط مستعمرات آمریکایی ها مستقر شده بود، در سال۱۸۳۶ یک جنگ موفقیت آمیز برای استقلال از مکزیک انجام داد. مکزیک از به رسمیت شناختن استقلال خودداری کرد و هشدار داد که الحاق به ایالات متحده به معنای جنگ است. الحاق در سال۱۸۴۵ اتفاق افتاد و جنگ مکزیک و آمریکا در سال۱۸۴۶ آغاز شد. ارتش آمریکا به راحتی پیروز شد. نتیجه واگذاری مکزیک در سانتافه د نووو مکزیکو و آلتا کالیفرنیا بود. فرانسه از جنگ داخلی آمریکا ( ۱۸۶۱–۱۸۶۵ ) استفاده کرد و از ارتش خود برای تصرف مکزیک استفاده کرد. با توجه به شکست در اروپا، فرانسه نیروهای خود را بیرون کشید و امپریالیست ها و ماکسیمیلیان اول مکزیک را با شکست از جمهوری خواهان به رهبری بنیتو خوارز ( با حمایت ایالات متحده ) رها کرد.
مناقشه مرزی بین انگلیس و ونزوئلا در گوایانا اسکیبا در سال۱۸۹۵ برای اولین بار سیاست خارجی آمریکا را که به بیرون نگاه می کند، به ویژه در قاره آمریکا، نشان داد و ایالات متحده را به عنوان یک قدرت جهانی نشان داد. این اولین نمونه از مداخله گرایی مدرن تحت دکترین مونرو بود که در آن ایالات متحده از اختیارات ادعایی خود در قاره آمریکا استفاده می کرد. در اواخر قرن نوزدهم، رشد سریع اقتصادی ایالات متحده آمریکای لاتین را به طور فزاینده ای دچار مشکل کرد. یک اتحادیه پان - آمریکایی تحت حمایت آمریکا ایجاد شد، اما تأثیر کمی داشت، مانند جانشین آن، سازمان کشورهای آمریکایی.
