رهیافت

از این رو در هر رهیافت ممکن است روش های متفاوتی وجود داشته باشد. نسبت رهیافت و روش همانند نسبت دیدگاه وابزار است. به عنوان مثال روش تاریخی درعلوم سیاسی یعنی مراجعه به متون و اسناد تاریخی و تجزیه و تحلیل رفتارها و روابط و مواضع برای شناخت واقعیت سیاسی در آن دوره و تأثیر آن بر تحولات بعدی. ولی در رهیافت های تاریخی مباحث دیگری مطرح است.
چند مثال از رهیافت:
الف ) برخی رهیافت تاریخی را به معنای شناخت اندیشه درشرایط زمانی ومکانی خودش می دانند، نه مطالعه مفاهیم درطول تاریخ.
ب ) رهیافت جامعه شناسی قائل به نوعی جبر است که همان تأثیر جامعه بر اندیشه است.
پ ) رهیافت اقتصادی می گوید اندیشه سیاسی چیزی جز بازتاب مسائل اقتصادی نیست.
ت ) رهیافت های موجود در علوم سیاسی که هر محقق در پژوهش و تجزیه و تحلیل خود از پدیده های سیاسی به آن ها نیازمند است عبارتند از: 1 - پوزیتیویسم، 2 - رفتار گرایی؛ 3 - ساختـــــــار گـــرایی؛ 4 - کارکرد گرایی؛ 5 - عقل گرای انتقادی یا مکتب فرانکفورت؛ 6 - هرمنـوتیـــک؛ 7 - پدیـــــدارشناسی؛8 - تـــــاریخ گرایــی؛ 9 - انتـــخاب عقلایی؛10 - فمیـــنیــستی؛11 - نهاد گرایی. البته می توان تعدادی از این رهیافت ها را در ذیل عناوین کلی تری قراردارد؛ مانند این که هرمنوتیک و پدیدارشناسی را می توان در ذیل عنوان تفسیر گرایی قرارداد و وجوه اشتراک و افتراق آن ها را برشمرد. هریک از رهیافت های مذکور تمایل دارند راه های گوناگون ارزشمندی را برای شناخت جهان معرفی کنند.
ث ) اثبات گرایی ویتگنشتاین معتقد است گزاره های فلسفی به نام ها تحلیل و تحویل می شود. این نام ها اجزای بنیادی ای هستندکه ما به ازای خارجی دارند. اگر چیزی بخواهد معنادار باشد یا باید قراردادی باشد یا ما به ازای خارجی داشته باشد و هرچه غیر از این دو باشد بی معنا و توتولوژیک است.
ج ) «مک اینتایر» مخالف سیر خطی اندیشه است. او قائل به سنن فکری است که به موازات هم پیش می رود.