رهوه
لغت نامه دهخدا
رهوه. [ رَهَْ وَ ] ( معرب ، اِ ) فارسی به معنی رفتار نرم و معرب آن رهوج است. ( از ذیل المعرب ص 156 از لسان العجم ). صاحب تاج العروس می گوید: کلمه فارسی است و عرب «رهوج » را از آن گرفته ،به معنی رفتاری نرم و آهسته است. و ظاهراً با رهواریا رهور اشتباه کرده است. ( از یادداشت مؤلف ). رجوع به راهوار و رهور و رهوج شود. || آب راه میان محله. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ). || جوبة؛ یعنی گوی در میان محله که آب باران در آن جمعگردد. ج ، رِهاء. ( ناظم الاطباء ). رجوع به رهو شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید