رهاط

لغت نامه دهخدا

رهاط. [ رِ ] ( ع اِ ) رخت خانه. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). || پوست پاره ای به اندازه از ناف تا زانو که دو طرف آن را پاره کنند تا بتوان با آن راه رفت و زنان حایض و کودکان بر خود بندند. ( ناظم الاطباء ). || پوست پاره ای که آن را دوال کنند و به روی ستور اندازند. ج ، اَرهِطَة. ( ناظم الاطباء ). || ج ِ رَهط. ( اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ). ج ِ رَهَط. ( منتهی الارب ). رجوع به رهط شود.
رهاط. [ رُ ] ( اِخ ) موضعی است مر نصف را از مکه. ( منتهی الارب ) ( از معجم البلدان ). رجوع به نزهةالقلوب ج 3 ص 15 شود.
رهاط. [ رُ ] ( اِخ ) موضعی است در ینبع. ( منتهی الارب ). گویا نام جایگاهی است در ارض ینبع که سواع صنم هذیل نیز در این مکان بوده است. ( از معجم البلدان ).

فرهنگ عمید

۱. متاع، کالا.
۲. رخت خانه.

پیشنهاد کاربران

بپرس