رها کردن نوزاد ( انگلیسی: Infant exposure ) در زمان های قدیم، روشی برای کودک کشی یا حداقل ترک کردن کودک این بود که نوزادان را در یک مکان وحشی رها می کردند. این نوزادان یا به دلیل هیپوترمی، گرسنگی، تشنگی یا حمله حیوانات جان خود را از دست می دادند. [ ۱] [ ۲] یا شاید توسط کسانی که قادر به داشتن فرزند از خود نبودند برداشته و بزرگ می شدند.
به گفته پلوتارک، در زندگی لیکورگوس:
اولاد به خواست پدر بزرگ نم شد، بلکه او را به محلی به نام لشه می برد و بزرگان قبایل رسماً نوزاد را معاینه می کردند و اگر خوش ساخت و محکم بود دستور تأیید می دادند. پدر او را پرورش می داد و یکی از ۹ هزار قطعه زمین را به او اختصاص داد. اما اگر معیوب و بد شکل بود، آن را به به اصطلاح Apothetae می فرستادند، مکانی شکاف مانند در دامنه کوه Taÿgetus، با این اعتقاد که زندگی و حیات چیزی که طبیعت در همان ابتدا به خوبی از نظر سلامتی و قدرت، تجهیز نکرده است، هیچ سودی برای خود و دولت ندارد. [ ۳]
با این حال، این داستان پشتیبانی ادبی کمی دارد. حفاری های مدرن در این نقطه فقط استخوان های انسان بالغ را پیدا کرده است - ممکن است از آن به عنوان مکانی برای اعدام مجرمان استفاده شده باشد.
رها کردن نوزاد، همیشه منجر به مرگ کودک نمی شد و در بسیاری از مناطق امپراتوری روم گسترده بود. این عمل حتی بر روی تعداد زیادی از کودکانی که توانایی جسمی و مشروعیت آنها مورد تردید نبود، نیز اعمال می شد. رها کردن نوزاد متداول ترین و نه تنها روشی بود که در آن نوزادان کشته می شدند، و در بسیاری، شاید بیشتر مناطق، پدیده ای آشنا بود. در حالی که برخی مخالفت ها با قرار گرفتن در معرض کودک وجود داشت، به طور گسترده ای به عنوان اجتناب ناپذیر پذیرفته شد. برخی، به ویژه رواقیون، مانند یهودیت آن دوران مخالف بودند و اصرار داشتند که همه نوزادان، یا حداقل همه نوزادان مشروع، باید زنده نگه داشته شوند. به نظر می رسد مخالفت با رها کردن نوزاد به آرامی جایگاه خود را به دست آورد. سپس، پس از اینکه کنستانتین بزرگ در سال ۳۱۳ پس از میلاد، فروش نوزادان را مجاز کرد، نیاز به رها کردن نوزاد تا حدودی کاهش یافت و سرانجام - احتمالاً در سال ۳۷۴ - مشمول ممنوعیت قانونی شد. اما البته کاملاً منسوخ نشد. [ ۴]
قرار گرفتن در معرض کودکان یک واقعیت اجتماعی باقی ماند و تا سال ۳۷۴ در زمان امپراتور والنتینیان یکم ( پس از بیش از نیم قرن امپراتوری مسیحی ) جرم انگاری نشد. حتی زمانی که آن را جرم انگاری کرد، این عمل احتمالاً ادامه داشت و به سادگی با جایگزینی برای دادن کودکان به صومعه ها جایگزین نشد. در سال ۵۲۹، امپراتور ژوستینیان برای اولین بار اعلام کرد که همه این کودکان را نمی توان برده کرد، بلکه آزاد هستند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه گفته پلوتارک، در زندگی لیکورگوس:
اولاد به خواست پدر بزرگ نم شد، بلکه او را به محلی به نام لشه می برد و بزرگان قبایل رسماً نوزاد را معاینه می کردند و اگر خوش ساخت و محکم بود دستور تأیید می دادند. پدر او را پرورش می داد و یکی از ۹ هزار قطعه زمین را به او اختصاص داد. اما اگر معیوب و بد شکل بود، آن را به به اصطلاح Apothetae می فرستادند، مکانی شکاف مانند در دامنه کوه Taÿgetus، با این اعتقاد که زندگی و حیات چیزی که طبیعت در همان ابتدا به خوبی از نظر سلامتی و قدرت، تجهیز نکرده است، هیچ سودی برای خود و دولت ندارد. [ ۳]
با این حال، این داستان پشتیبانی ادبی کمی دارد. حفاری های مدرن در این نقطه فقط استخوان های انسان بالغ را پیدا کرده است - ممکن است از آن به عنوان مکانی برای اعدام مجرمان استفاده شده باشد.
رها کردن نوزاد، همیشه منجر به مرگ کودک نمی شد و در بسیاری از مناطق امپراتوری روم گسترده بود. این عمل حتی بر روی تعداد زیادی از کودکانی که توانایی جسمی و مشروعیت آنها مورد تردید نبود، نیز اعمال می شد. رها کردن نوزاد متداول ترین و نه تنها روشی بود که در آن نوزادان کشته می شدند، و در بسیاری، شاید بیشتر مناطق، پدیده ای آشنا بود. در حالی که برخی مخالفت ها با قرار گرفتن در معرض کودک وجود داشت، به طور گسترده ای به عنوان اجتناب ناپذیر پذیرفته شد. برخی، به ویژه رواقیون، مانند یهودیت آن دوران مخالف بودند و اصرار داشتند که همه نوزادان، یا حداقل همه نوزادان مشروع، باید زنده نگه داشته شوند. به نظر می رسد مخالفت با رها کردن نوزاد به آرامی جایگاه خود را به دست آورد. سپس، پس از اینکه کنستانتین بزرگ در سال ۳۱۳ پس از میلاد، فروش نوزادان را مجاز کرد، نیاز به رها کردن نوزاد تا حدودی کاهش یافت و سرانجام - احتمالاً در سال ۳۷۴ - مشمول ممنوعیت قانونی شد. اما البته کاملاً منسوخ نشد. [ ۴]
قرار گرفتن در معرض کودکان یک واقعیت اجتماعی باقی ماند و تا سال ۳۷۴ در زمان امپراتور والنتینیان یکم ( پس از بیش از نیم قرن امپراتوری مسیحی ) جرم انگاری نشد. حتی زمانی که آن را جرم انگاری کرد، این عمل احتمالاً ادامه داشت و به سادگی با جایگزینی برای دادن کودکان به صومعه ها جایگزین نشد. در سال ۵۲۹، امپراتور ژوستینیان برای اولین بار اعلام کرد که همه این کودکان را نمی توان برده کرد، بلکه آزاد هستند. [ ۵]
wiki: رها کردن نوزاد