ره گوی. [ رَه ْ ] ( نف مرکب ) رَه گُوی. ره گو. مطرب و خواننده و خنیاگر و نغمه سرای. ( از انجمن آرا ) ( از برهان ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) : حریف آمده مهمان و مطرب و ره گوی برون ماه صیام و درون ماه صیام.سوزنی ( از جهانگیری ).
