ره گرفتن

لغت نامه دهخدا

ره گرفتن. [ رَه ْ گ ِ رِ ت َ] ( مص مرکب ) روانه شدن. راهی شدن. روان گشتن. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به راه گرفتن در همه معانی شود.
- ره ( راه ) اندرگرفتن ؛ راه گرفتن. روانه گشتن. راهی شدن :
درم داد و از سیستان برگرفت
سوی بلخ نامی ره اندرگرفت.
فردوسی.
- ره خویش گرفتن ؛ به کار خویش پرداختن. به راه خویش رفتن. کنایه از دست برداشتن از دخالت در کار و امر کسی :
به آواز گفتند ما را دبیر
نباید ز ایدر ره خویش گیر.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

روانه شدن . راهی شدن . روان گشتن

پیشنهاد کاربران

بپرس