ره شناس

/rahSenAs/

لغت نامه دهخدا

ره شناس. [ رَه ْ ش ِ ] ( نف مرکب ) راه شناس. شناسنده راه. آشنا به راه. بلد. ( از یاداشت مؤلف ) :
در آبی چنان کشتی آسان نرفت
و گر رفت بی ره شناسان نرفت.
نظامی.
دگرگونه در دفتر آرد دبیر
ز ره نامه رهشناسان پیر.
نظامی.
|| شناسنده حق. شناسنده راه حقیقت. اهل معرفت. ( از یادداشت مؤلف ) :
نکردی خدای جهان را سپاس
نبودی به دین پروری ره شناس.
دقیقی.
ولیک از دگر ره شناسان هند
شنیدم هم از فیلسوفان هند.
اسدی.
همی جستم از خسرو ره شناس
که نیکیش را چون گزارم سپاس.
اسدی.
به دانش چنین می نماید قیاس
دگر رهبری هست بر ره شناس.
نظامی.
رجوع به راه شناس شود.

فرهنگ فارسی

راه شناس . شناسنده راه . آشنا به راه

جدول کلمات

راشد

پیشنهاد کاربران

بپرس