ره بردن

لغت نامه دهخدا

ره بردن. [ رَه ْ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) راهی شدن. عازم شدن. رفتن. ( یادداشت مؤلف ) :
من ره نمی برم مگر آنجا که کوی دوست
من سر نمی نهم مگرآنجا که پای یار.
سعدی.
|| راه پیدا کردن. ( فرهنگ فارسی معین ) :
اندر بیابانهای سخت ره برده ای بی راهبر
وین از توکل باشد ای شاه زمانه وز یقین.
فرخی.
رهی نمی برم و چاره ای نمی یابم
بجز محبت مردان مستقیم احوال.
سعدی.
- ره بردن به کسی یا جایی ؛ بدو یا بدانجا دسترسی یافتن. بدان پی بردن. بدان راهنمایی شدن :
چراغی است در پیش چشم خرد
که دل ره به نورش به یزدان برد.
اسدی.
- || راهنمایی کردن بدان سوی :
گرت رای باشد به حکم کرم
به جایی که می دانمت ره برم.
سعدی ( بوستان ).
رجوع به راه بردن در همه معانی شود.

فرهنگ فارسی

( مصدر ) راه پیدا کردن
راهی شدن . عازم شدن . رفتن

فرهنگ معین

(رَ. بُ دَ ) (مص ل . ) راه پیدا کردن ، پی بردن .

واژه نامه بختیاریکا

( رَه بُردِن ) راه بُردن؛ فهمیدن؛ درک کردن

پیشنهاد کاربران

بپرس