رنگ آمیزی هماتوکسیلین ائوزین. رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین ( انگلیسی: H& E stain ) یکی از اصلی ترین انواع رنگ آمیزی بافتی است که در بافت شناسی به کار می رود. این رنگ آمیزی بیشترین کاربرد را در تشخیص پزشکی دارد و اغلب دارای استاندارد طلایی است. به عنوان مثال، هنگامی که یک آسیب شناس نمونه برداری از یک بافت مشکوک به سرطان را بررسی می کند، از این رنگ آمیزی برای تحلیل جزئیات بافت استفاده می کند.
H& E ترکیبی از دو رنگ بافتی است: هماتوکسیلین و ائوزین. هماتوکسیلین هسته سلول ها را به رنگ آبی مایل به ارغوانی رنگ آمیزی می کند و ائوزین ماتریکس برون یاخته ای و سیتوپلاسم را به رنگ صورتی در می آورد. ساختارهای دیگر در سلول سایه ها، رنگ ها و ترکیبات گوناگونی از این رنگ ها را به خود می گیرد. از این رو یک آسیب شناس می تواند به راحتی میان هسته و سیتوپلاسمی سلول تفاوت بگذارد و افزون بر این، الگوهای کلی رنگ آمیزی از طرح و توزیع عمومی سلول ها را نشان می دهد و یک نمای کلی از ساختار نمونه بافت را ارائه می دهد. بنابراین تشخیص الگو هم توسط خود افراد متخصص و هم توسط نرم افزاری که استفاده از آن به متخصصان کمک می کند ( در آسیب شناسی دیجیتالی ) ، اطلاعات بافت شناسی را فراهم می کند.
این ترکیب رنگ آمیزی برای نخستین بار در سال ۱۸۷۶ میلادی توسط A. Wissowzky معرفی شد.
روش رنگ آمیزی H& E تا حدودی رنگ آمیزی اصلی در بافت شناسی است زیرا می تواند به تندی و به سرعت انجام شود. این رنگ آمیزی گران نیست و باعث رنگ آمیزی خوب بافت ها می شود به طوری که مقدار قابل توجهی آناتومی میکروسکوپی آشکار می شود و می تواند برای تشخیص طیف گسترده ای از شرایط آسیب شناسی بافتی به کار رود. نتایج به دست آمده از رنگ آمیزی H& E بیش از حد به ماده شیمیایی مورد استفاده برای رفع بافت یا ناهماهنگی جزئی در پروتکل آزمایشگاهی وابسته نیست و این عوامل به استفاده معمول آن در بافت شناسی کمک می کنند. رنگ آمیزی H& E همیشه تمایز کافی برای تمایز همه بافت ها، ساختارهای سلولی یا توزیع مواد شیمیایی را ایجاد نمی کند و در این موارد از رنگ آمیزی ها و روش های ویژه و خاص تری استفاده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفH& E ترکیبی از دو رنگ بافتی است: هماتوکسیلین و ائوزین. هماتوکسیلین هسته سلول ها را به رنگ آبی مایل به ارغوانی رنگ آمیزی می کند و ائوزین ماتریکس برون یاخته ای و سیتوپلاسم را به رنگ صورتی در می آورد. ساختارهای دیگر در سلول سایه ها، رنگ ها و ترکیبات گوناگونی از این رنگ ها را به خود می گیرد. از این رو یک آسیب شناس می تواند به راحتی میان هسته و سیتوپلاسمی سلول تفاوت بگذارد و افزون بر این، الگوهای کلی رنگ آمیزی از طرح و توزیع عمومی سلول ها را نشان می دهد و یک نمای کلی از ساختار نمونه بافت را ارائه می دهد. بنابراین تشخیص الگو هم توسط خود افراد متخصص و هم توسط نرم افزاری که استفاده از آن به متخصصان کمک می کند ( در آسیب شناسی دیجیتالی ) ، اطلاعات بافت شناسی را فراهم می کند.
این ترکیب رنگ آمیزی برای نخستین بار در سال ۱۸۷۶ میلادی توسط A. Wissowzky معرفی شد.
روش رنگ آمیزی H& E تا حدودی رنگ آمیزی اصلی در بافت شناسی است زیرا می تواند به تندی و به سرعت انجام شود. این رنگ آمیزی گران نیست و باعث رنگ آمیزی خوب بافت ها می شود به طوری که مقدار قابل توجهی آناتومی میکروسکوپی آشکار می شود و می تواند برای تشخیص طیف گسترده ای از شرایط آسیب شناسی بافتی به کار رود. نتایج به دست آمده از رنگ آمیزی H& E بیش از حد به ماده شیمیایی مورد استفاده برای رفع بافت یا ناهماهنگی جزئی در پروتکل آزمایشگاهی وابسته نیست و این عوامل به استفاده معمول آن در بافت شناسی کمک می کنند. رنگ آمیزی H& E همیشه تمایز کافی برای تمایز همه بافت ها، ساختارهای سلولی یا توزیع مواد شیمیایی را ایجاد نمی کند و در این موارد از رنگ آمیزی ها و روش های ویژه و خاص تری استفاده می شود.
