رنو از سال ۱۹۷۷ در گراندپری، بریتانیا فعالیت خودش را به عنوان یکی از تیم های شرکت کننده و با حضور یک اتومبیل به رانندگی ژان پیر ژابوی در سری مسابقه های فرمول یک به جهان معرفی کرد، تیم رنو در این فصل در چهار مسابقه دیگر نیز شرکت کرد، اما موفق به کسب هیچ امتیازی نشد. [ ۱]
ژابوی در گراندپری ابالات متحده در واتکینز گلن به مقام چهارم رسید و حداقل امتیازهای تیم را در این فصل به دست آورد.
ژان پی یر ژابوی اولین پیروزی را برای تیم رنو – و سیستم توربوشارژر – در مسابقه گراندپری فرانسه به دست آورد و رنه آرنو، هم تیمی وی به مقام سوم دست پیدا کرد. تیم رنو این فصل را با کسب مقام ششم قهرمانی سازندگان به اتمام رساند.
رنو آلن پروست را برای رانندگی در تیم جذب کرد.
آلن پروست در چهار مسابقه به پیروزی دست یافت و تیم رنو به مقام دوم قهرمانی سازندگان رسید.
رنو به عنوان یک تیم سازنده از مسابقه های کناره گیری کرد، اما همچنان موتورهای تیم لوتوس را تأمین می کرد.
رنو به طور کامل از مسابقه های فرمول یک جهان کناره گیری کرد.
رنو در جایگاه تأمین کننده موتور مسابقه ها، با تیم ویلیامز به مسابقات بازگشت.
موتورهای رنو بر سرنوشت قهرمانی در نیمه سال های ۱۹۹۰ تسلط داشتند. در فاصله سال های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷، تیم های ویلیامز و بنتون و سپس تمامی سازندگان حاضر در مسابقه های قهرمانی از موتورهای رنو استفاده می کردند.
رنو پس از موفقیت در تأمین موتورهای مسابقه تصمیم گرفت تا دوباره از مسابقه های کنار بکشد. هر چند که شرکت رنو مذاکره هایی را برای خریداری یک تیم حاضر آغاز کرده بود.
تیم بنتون اعلام کرد از سال ۲۰۰۲ به طور رسمی جایگاه فعالیت گروه رنو خواهد بود.
رنو این فصل را پر قدرت شروع کرد و با کسب امتیازهای لازم موفق شد مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کند.
تیم رنو برای سه تیم بزرگ این مسابقه ها، تبدیل به تهدیدی جدی شد. فرناندو آلونسو موفق شد تا مکان برتر دو رده بندی را از آن خود کند و مسابقه گراندپری مجارستان را نیز با مقام اول به پایان برساند. رنو در این فصل، مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کرد.
تیم رنو با ژارنو ترولی در مسابقه گراندپری موناکو به پیروزی رسید، اما پس از نمایش های ناموفق این راننده ایتالیایی و زمانی که تنها سه مسابقه تا پایان فصل باقی بود، رنو به همکاری خود با ترولی پایان داد و ژاک ویلنوو را جانشین وی کرد. اما این تدابیر هم مانع از پیش افتادن BAR برای کسب مقام دوم قهرمانی نشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفژابوی در گراندپری ابالات متحده در واتکینز گلن به مقام چهارم رسید و حداقل امتیازهای تیم را در این فصل به دست آورد.
ژان پی یر ژابوی اولین پیروزی را برای تیم رنو – و سیستم توربوشارژر – در مسابقه گراندپری فرانسه به دست آورد و رنه آرنو، هم تیمی وی به مقام سوم دست پیدا کرد. تیم رنو این فصل را با کسب مقام ششم قهرمانی سازندگان به اتمام رساند.
رنو آلن پروست را برای رانندگی در تیم جذب کرد.
آلن پروست در چهار مسابقه به پیروزی دست یافت و تیم رنو به مقام دوم قهرمانی سازندگان رسید.
رنو به عنوان یک تیم سازنده از مسابقه های کناره گیری کرد، اما همچنان موتورهای تیم لوتوس را تأمین می کرد.
رنو به طور کامل از مسابقه های فرمول یک جهان کناره گیری کرد.
رنو در جایگاه تأمین کننده موتور مسابقه ها، با تیم ویلیامز به مسابقات بازگشت.
موتورهای رنو بر سرنوشت قهرمانی در نیمه سال های ۱۹۹۰ تسلط داشتند. در فاصله سال های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷، تیم های ویلیامز و بنتون و سپس تمامی سازندگان حاضر در مسابقه های قهرمانی از موتورهای رنو استفاده می کردند.
رنو پس از موفقیت در تأمین موتورهای مسابقه تصمیم گرفت تا دوباره از مسابقه های کنار بکشد. هر چند که شرکت رنو مذاکره هایی را برای خریداری یک تیم حاضر آغاز کرده بود.
تیم بنتون اعلام کرد از سال ۲۰۰۲ به طور رسمی جایگاه فعالیت گروه رنو خواهد بود.
رنو این فصل را پر قدرت شروع کرد و با کسب امتیازهای لازم موفق شد مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کند.
تیم رنو برای سه تیم بزرگ این مسابقه ها، تبدیل به تهدیدی جدی شد. فرناندو آلونسو موفق شد تا مکان برتر دو رده بندی را از آن خود کند و مسابقه گراندپری مجارستان را نیز با مقام اول به پایان برساند. رنو در این فصل، مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کرد.
تیم رنو با ژارنو ترولی در مسابقه گراندپری موناکو به پیروزی رسید، اما پس از نمایش های ناموفق این راننده ایتالیایی و زمانی که تنها سه مسابقه تا پایان فصل باقی بود، رنو به همکاری خود با ترولی پایان داد و ژاک ویلنوو را جانشین وی کرد. اما این تدابیر هم مانع از پیش افتادن BAR برای کسب مقام دوم قهرمانی نشد.
wiki: رنو در فرمول یک