رنه گنون

گنون پس از آشنایی بیشتر با آموزه های شرقی، محافل نهان گرای پاریس را ترک گفت. در ۱۹۱۲ به دین اسلام گروید اما ارتباط خود را با جریان های فکری در پاریس قطع نکرد. از آن جمله ملاقات هایی با شخصیتهای معروفی مانند ژاک مارتین و رنه گروسه و دیگران داشت. در ۱۹۲۱ نخستین کتابش به نام مقدمه ای عمومی بر مطالعه عقاید هندو را که نقطه عطفی در پژوهش های مربوط به آموزه های شرقی در غرب محسوب می شود را منتشر کرد. در ۱۹۳۰ پس از مرگ همسر فرانسوی اش، رهسپار مصر شد و تا پایان عمرش به عنوان مسلمان و با نام شیخ عبدالواحد یحیی در قاهره ماند. در آنجا ازدواج کرد و صاحب دو دختر و دو پسر شد. او با مراجع برجسته مصر ارتباط نزدیکی داشت، از آن جمله شیخ عبدالحلیم محمد که بعدها به شیخ الازهر معروف شد. گنون همچنین با محققان و مراجع سنت گرای سراسر جهان از قبیل آناندا کوماراسو آمی، مارکو پالیس، لئوپلد زیگلر و تیتوس بورکهارت مکاتبات بسیار داشت.
او در شب ۷ ژانویه ۱۹۵۱ پس از طی یک دوره بیماری، درگذشت و مطابق با شعائر اسلامی در یکی از قبرستان های مسلمانان در اطراف قاهره دفن شد.
او به عنوان پایه گذار حکمت جاویدان در قرن بیستم میلادی شناخته می شود. گنون به سبب نوشته هایش در باب تباهی و زوال عقلی جهان مدرن، نمادشناسی و نشانه شناسی، مشرب باطنی و وحدت متعالی ادیان و تشرف معنوی شهرت دارد. او پیوسته با موضوع راه بردن به سرچشمه های زلال سنت ( که مساوی با علم مقدس یا معرفت ازلی دینی است ) مشغول است.
سیدحسین نصر که خود از پیروان گنون و مکتب او به شمار می رود، در معرفت و امر قدسی دربارهٔ گنون می نویسد:
«شخصیت بزرگی که در ارائهٔ تعالیم سنتی و غنی شرق عهده دار مسئولیت بسیاری بود رنه گنون بود؛ مردی که خود سنت او را برای این تکلیف برگزیده بود و کسی که رسالت عقلانیِ توأم با ویژگی فرافردی را به ثمر رسانید. … نخستین کتاب گنون Introduction generale a des doctrines hindoues که در سال ۱۹۲۱ در پاریس به طبع رسید، اولین شرح کامل جوانب اصلی تعالیم سنتی بود. این کتاب شبیه انفجار ناگهانی نور بود، هجومی غیرمنتظره به جهان جدیدِ «دانش پیشه»، دیدگاهی که بالمره با وضعیت و جهان بینیِ غالب آن دوره بیگانه بود و کاملاً مخالف مشخصه های ذهنیت متجدد بود. در طول سی سال بعد، گنون کتاب ها، مقالات و نقدهای بسیاری نوشت که یک کل هماهنگ و کامل را تشکیل می دهند؛ گویی یک بار نشسته است و همهٔ آن ها را نوشته و سپس در چند دههٔ بعدی آن ها را به مرور منتشر کرده است. فقدان یک بسط تاریخی در آثارش نشان می دهد که زندگی شخصی وی یک باره تغییر یافت و این به خاطر این واقعیت بود که وظیفهٔ او بیان تعالیم جهان شناختی و متافیزیکی سنت بود، نه معرفی جنبه های وجودی و عملی آن، و نه ارائهٔ یک پژوهش دانشورانه در این باره. او با آغوش باز اسلام پذیرفت، به قاهره سفر کرد و با یک زن مصری ازدواج کرد، در یک خانهٔ سنتی نزدیک اهرام سکنی گزید - که چه از لحاظ فیزیکی و چه از لحاظ معماری با محل سکونتش در پاریس تفاوت بسیار داشت - و در قبری نزدیک قاهره دفن شد که حتی با وجود محیط شلوغ و نیمه مدرن آن، بسیار با حال و هوای فرهنگی فرانسه که زادگاهش بود، تفاوت داشت. … گنون برای انجام وظیفه مجبور بود به یک معنی افراطی باشد. او ناچار بود زمینه را به طور کامل فراهم کند تا امکان هر خطایی از بین برود؛ لذا یک لحن مصالحه ناپذیر و جدلی داشت و اغلب این لحن مانع از این می شد که بسیاری از مردم توصیف وی از حکمت سنتی را درک کنند. »