رنج برده

لغت نامه دهخدا

رنج برده. [ رَ ب ُ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) مشقت و محنت دیده. زحمت کشیده. صدمه و آسیب دیده. سختی و تعب آزموده :
چنین گفت رستم که ای مهتران
جهان دیده و رنج برده سران.
فردوسی.
- رنج نابرده ؛ زحمت نکشیده. مشقت و تعب ندیده. سختی و محنت نیازموده :
چرا اسب در خوید بگذاشتی
بر رنج نابرده برداشتی.
فردوسی.
- نابرده رنج . رجوع به ترکیب قبل شود :
به رنج اندر است ای خردمند گنج
نیابد کسی گنج ، نابرده رنج.
فردوسی.
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.
سعدی.

فرهنگ فارسی

مشقت و محنت دیده زحمت کشیده صدمه و آسیب دیده سختی و تعب آزموده

فرهنگ عمید

محنت دیده، آسیب دیده.

پیشنهاد کاربران

بپرس