رَموم، جمع «رَم»، واژه ای که در دوره ساسانی و قرون اولیه اسلامی به ایلات و عشایر گفته می شد. نامهایی چون «تنگ رم» ( واقع در استان بوشهر، به معنی دره محل استقرار عشایر ) یادگار این نام است. بعدها، با ورود طوایف عرب و ترک و مغول به ایران واژه هایی چون «طایفه» ( عربی ) ، «عشیره» و جمع آن «عشایر» ( عربی ) ، «ایل» ( ترکی - مغولی ) جایگزین واژه «رم» شد. واژه «رمه» به معنی گروه گوسفندان نیز از «رم» اخذ شده است.
... [مشاهده متن کامل]
در دوره ساسانی، و قرون اولیه اسلامی، فارس به پنج ولایت ( کوره ) و پنج ناحیه عشایرنشین ( رم ) تقسیم می شد.
در این نواحی عشایری، یا «رَموم»، طوایفی می زیستند که مورخین قرون اولیه اسلامی از آنان با نام «اکراد پارس» یاد کرده اند. در آن دوران واژه «کرد» معنی امروزین را نداشت و همه عشایر و شبانکاره گان «کرد» خوانده می شدند.
استخری و سایر مؤلفین قرون اولیه اسلامی گزارش می دهند که «جوم های کردان» در پارس بیش از پانصد هزارخانه بوده اند، استخری و ابن حوقل ( حدود ۳۶۷ ه. ق ) دقیقاً حدود جغرافیایی این «رموم» را ذکر کرده اند. تطبیق داده های فوق با جغرافیای طبیعی فارس روشن می کند که
• در غرب و شمال غربی فارس، رم جیلویه یا رمیجان قرار داشت. این رم از مشرق به کوره استخر، از مغرب به کوره ارجان، از جنوب به خوزستان، از جنوب شرقی به کوره شاپور و از شمال به اصفهان محدود بود. این ناحیه استان کهگیلویه و بویراحمد کنونی را دربر می گیرد.
• در شرق رم جیلویه، رم بازنجان یا رم شهریار قرار داشت، که بخش مهمی از آن از اعمال اصفهان بود و بخشی از اعمال پارس. این رم، نواحی سر حد شش ناحیه و سرحد چهاردانگه امروزین ( جنوب آباده تا سمیرم ) را شامل می شود.
• رم دیوان یا رم حسین صالح، از سمت مشرق به کوره اردشیر خره ( فیروآباد کنونی ) ، و از سه جهت دیگر به کوره شاپورخره ( ناحیه کازرون کنونی ) محدود می شد. با توجه به داده های جغرافیای تاریخی، «رم دیوان» در منطقه ای بود که امروزه به کوهمره سرخی شهرت دارد.
• رم لوالجان یا رم احمد لیث از سوی جنوب به خلیج فارس و از سه جانب دیگر به کوره اردشیر خره محدود بود. این رم، نواحی کوهنارو ( جبل النارویه ) ، صیمکان، جهرم، قیر و کارزین، جویم و بیدشهر و لارستان الی استان هرمزگان کنونی را در بر می گیرد.
• رم کاریان یا رم احمد بن الحسن در شرق وشمال شرقی فارس قرار داشت، از شمال به ایالت کرمان، از شرق به «سیف آل صفار» و دریای فارس، از غرب به رم بازنجان و از جنوب به کوره اردشیر خره محدود می شد. این رم نواحی ابرقو تا فسا تا بندرعباس کنونی را شامل می شود. با توجه به شواهد بسیار این رم بازمانده قبیله پاسارگادیان در دوره هخامنشیان می باشد. بازماندگان این رم باصری ها هستند که در همین ناحیه کوچ می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
در دوره ساسانی، و قرون اولیه اسلامی، فارس به پنج ولایت ( کوره ) و پنج ناحیه عشایرنشین ( رم ) تقسیم می شد.
در این نواحی عشایری، یا «رَموم»، طوایفی می زیستند که مورخین قرون اولیه اسلامی از آنان با نام «اکراد پارس» یاد کرده اند. در آن دوران واژه «کرد» معنی امروزین را نداشت و همه عشایر و شبانکاره گان «کرد» خوانده می شدند.
استخری و سایر مؤلفین قرون اولیه اسلامی گزارش می دهند که «جوم های کردان» در پارس بیش از پانصد هزارخانه بوده اند، استخری و ابن حوقل ( حدود ۳۶۷ ه. ق ) دقیقاً حدود جغرافیایی این «رموم» را ذکر کرده اند. تطبیق داده های فوق با جغرافیای طبیعی فارس روشن می کند که
• در غرب و شمال غربی فارس، رم جیلویه یا رمیجان قرار داشت. این رم از مشرق به کوره استخر، از مغرب به کوره ارجان، از جنوب به خوزستان، از جنوب شرقی به کوره شاپور و از شمال به اصفهان محدود بود. این ناحیه استان کهگیلویه و بویراحمد کنونی را دربر می گیرد.
• در شرق رم جیلویه، رم بازنجان یا رم شهریار قرار داشت، که بخش مهمی از آن از اعمال اصفهان بود و بخشی از اعمال پارس. این رم، نواحی سر حد شش ناحیه و سرحد چهاردانگه امروزین ( جنوب آباده تا سمیرم ) را شامل می شود.
• رم دیوان یا رم حسین صالح، از سمت مشرق به کوره اردشیر خره ( فیروآباد کنونی ) ، و از سه جهت دیگر به کوره شاپورخره ( ناحیه کازرون کنونی ) محدود می شد. با توجه به داده های جغرافیای تاریخی، «رم دیوان» در منطقه ای بود که امروزه به کوهمره سرخی شهرت دارد.
• رم لوالجان یا رم احمد لیث از سوی جنوب به خلیج فارس و از سه جانب دیگر به کوره اردشیر خره محدود بود. این رم، نواحی کوهنارو ( جبل النارویه ) ، صیمکان، جهرم، قیر و کارزین، جویم و بیدشهر و لارستان الی استان هرمزگان کنونی را در بر می گیرد.
• رم کاریان یا رم احمد بن الحسن در شرق وشمال شرقی فارس قرار داشت، از شمال به ایالت کرمان، از شرق به «سیف آل صفار» و دریای فارس، از غرب به رم بازنجان و از جنوب به کوره اردشیر خره محدود می شد. این رم نواحی ابرقو تا فسا تا بندرعباس کنونی را شامل می شود. با توجه به شواهد بسیار این رم بازمانده قبیله پاسارگادیان در دوره هخامنشیان می باشد. بازماندگان این رم باصری ها هستند که در همین ناحیه کوچ می کنند.
