رمزنگاری کلید عمومی ( به انگلیسی: Public - key cryptography ) یا رمزنگاری نامتقارن، یک سیستم رمزنگاری است که از یک جفت کلید استفاده می کند: کلید عمومی که ممکن است به طور گسترده منتشر شود، و کلید خصوصی که فقط برای مالک شناخته شده است. تولید چنین کلیدهایی به الگوریتمهای رمزنگاری که بر اساس مسائل ریاضی و برای تولید توابع یک طرفه هستند، وابسته است. امنیت کارآمد فقط نیاز به حفظ کلید خصوصی دارد. کلید عمومی را می توان آشکارا و بدون اینکه امنیت را به خطر اندازد، منتشر کرد.
در چنین سیستمی، هر شخص می تواند با استفاده از کلید عمومی گیرنده، پیام را رمزگذاری کند اما آن پیام رمزگذاری شده فقط با کلید خصوصی گیرنده قابل رمزگشایی است.
احراز هویت قوی نیز ممکن است. یک فرستنده می تواند یک پیام را با یک کلید خصوصی ترکیب کند تا یک امضای دیجیتال کوتاه روی پیام ایجاد کند. هر کسی که کلید عمومی مربوط فرستنده را داشته باشد، می تواند همان پیام و امضای دیجیتال فرضی مربوط را ترکیب کند که بررسی کند که آیا آن امضا معتبر است یا نه، یعنی توسط صاحب کلید خصوصی مربوط ساخته شده است یا نه.
الگوریتم های کلید عمومی، عناصر اصلی امنیتی در سیستم های رمزنگاری مدرن، برنامه ها و پروتکل ها هستند که در مورد محرمانگی، صحت و عدم انکارپذیری ارتباطات الکترونیکی و ذخیره سازی داده اطمینان می دهند. آن ها مطابق استانداردهای مختلف اینترنت از جمله امنیت لایه انتقال ( TLS ) , S/MIME, PGP و GPG هستند. برخی از الگوریتم های کلید عمومی، توزیع کلید و رازداری را ارائه می دهند ( مثل تبادل کلید دیفی - هلمن ) ، برخی از آن ها امضاهای دیجیتال را فراهم می کنند ( مثل الگوریتم امضای دیجیتال ) و برخی از آن ها هر دو را ارائه می دهند ( مثل RSA ) .
پیش از اواسط دهه ۱۹۷۰ تمام سیستم های رمزگذاری از الگوریتم های کلید متقارن استفاده می کردند که در آن کلید رمزنگاری یکسانی با الگوریتم اساسی توسط فرستنده و گیرنده استفاده می شود که هردو باید آن را مخفی نگه دارند. کلید در چنین سیستمی پیش از هرگونه استفاده از سیستم لزوماً باید از طریق یک کانال امن بین طرفین ارتباط تبادل شود. این نیاز اصلاً بی اهمیت نیست و وقتی تعداد شرکت کنندگان افزایش یابد یا وقتی کانال های امن برای تبادل کلید در دسترس نباشند یا وقتی کلیدها مکرراً تغییر کنند ( که کار معقولی در رمزنگاری است ) ، خیلی سریع غیرقابل مدیریت می شود. به طور خاص، اگر پیام ها از سایر کاربران مخفی بماند، یک کلید جداگانه برای هر جفت ممکن از کاربران لازم است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر چنین سیستمی، هر شخص می تواند با استفاده از کلید عمومی گیرنده، پیام را رمزگذاری کند اما آن پیام رمزگذاری شده فقط با کلید خصوصی گیرنده قابل رمزگشایی است.
احراز هویت قوی نیز ممکن است. یک فرستنده می تواند یک پیام را با یک کلید خصوصی ترکیب کند تا یک امضای دیجیتال کوتاه روی پیام ایجاد کند. هر کسی که کلید عمومی مربوط فرستنده را داشته باشد، می تواند همان پیام و امضای دیجیتال فرضی مربوط را ترکیب کند که بررسی کند که آیا آن امضا معتبر است یا نه، یعنی توسط صاحب کلید خصوصی مربوط ساخته شده است یا نه.
الگوریتم های کلید عمومی، عناصر اصلی امنیتی در سیستم های رمزنگاری مدرن، برنامه ها و پروتکل ها هستند که در مورد محرمانگی، صحت و عدم انکارپذیری ارتباطات الکترونیکی و ذخیره سازی داده اطمینان می دهند. آن ها مطابق استانداردهای مختلف اینترنت از جمله امنیت لایه انتقال ( TLS ) , S/MIME, PGP و GPG هستند. برخی از الگوریتم های کلید عمومی، توزیع کلید و رازداری را ارائه می دهند ( مثل تبادل کلید دیفی - هلمن ) ، برخی از آن ها امضاهای دیجیتال را فراهم می کنند ( مثل الگوریتم امضای دیجیتال ) و برخی از آن ها هر دو را ارائه می دهند ( مثل RSA ) .
پیش از اواسط دهه ۱۹۷۰ تمام سیستم های رمزگذاری از الگوریتم های کلید متقارن استفاده می کردند که در آن کلید رمزنگاری یکسانی با الگوریتم اساسی توسط فرستنده و گیرنده استفاده می شود که هردو باید آن را مخفی نگه دارند. کلید در چنین سیستمی پیش از هرگونه استفاده از سیستم لزوماً باید از طریق یک کانال امن بین طرفین ارتباط تبادل شود. این نیاز اصلاً بی اهمیت نیست و وقتی تعداد شرکت کنندگان افزایش یابد یا وقتی کانال های امن برای تبادل کلید در دسترس نباشند یا وقتی کلیدها مکرراً تغییر کنند ( که کار معقولی در رمزنگاری است ) ، خیلی سریع غیرقابل مدیریت می شود. به طور خاص، اگر پیام ها از سایر کاربران مخفی بماند، یک کلید جداگانه برای هر جفت ممکن از کاربران لازم است.
wiki: رمزنگاری کلید عمومی