رمزنگاری دو قطبی ( نام علمی: Bipolar encoding ) در ارتباطات از راه دور، رمزنگاری دو قطبی نوعی کد خطی است. جایی که دو مقدار غیر صفر در آن ( در نتیجه +, - ، ۰ ) استفاده می شود. همچنین سیگنال duobinary signal نامیده می شود. رمزنگاری دو قطبی معمولآ یک حداقل تعادلی از سیگنال مثبت وسیگنال منفی را دارد.
نوعی از رمزنگاری دو قطبی، کد اختلاف زوج[ الف] است. ساده ترین مثال آن وارونگی متناوب علامت است. در این کد، ۰ دودویی به عنوان ولتاژ سطح ۰ رمزنگاری می شود ( مانند همانی که در رمزنگاری غیر قطبی داشتیم ) ، در حالیکه ۱ دودویی به طور متناوب به صورت ولتاژ مثبت یا ولتاژ منفی رمزنگاری می شود. این اسم به خاطر متن T - carrier، به وجود آمده است. دودویی" ۱ "به علامت اشاره می کند، در حالیکه دودویی "۰ " فاصله نامیده می شود
استفاده از کد دو قطبی، با توجه به اینکه میانگین پالس های مثبت و منفی ولتاژ ۰ می شود، به طور قابل توجهی از ساخته شدن DCجلوگیری می کند. نبودن یا کم بودن مؤلفهٔ DC یک مزیت به حساب می آید. به این دلیل که کابل پس از آن ممکن است برای مسافت های طولانی تر یا برای حمل برق برای تجهیزات میانی مانند تکرارکننده های خط[ پ] استفاده شود. جز DCمی تواند به راحتی و با هزینهٔ پایین قبل از اینکه سیگنال به مدار رمز گشا برسد حذف شود.
رمزنگاری دو قطبی در جایی که در انتقال سیگنال به نگهداری همزمانی میان فرستنده و گیرنده نیاز است، نسبت به روش عدم بازگشت به صفر ارجحیت دارد. سیستم های دیگر باید با استفاده از فرم خارج از باند ارتباطات، هم زمان شوند. ( روش های جایگزین در عین حال که به یک رسانهٔ انتقال اضافی برای سیگنال کلاک نیاز دارند، به دلیل سر بار به وجود آمده کارایی اشان را هم از دست می دهند. رمزنگاری دو قطبی اغلب سازش خوبی است. از آن هایی اجرا می گیرد که سبب عدم انتقال نمی شوند. با این وجود، توالی طولانی از صفرها یک موضوع باقی می ماند. نتیجهٔ توالی های طولانی از بیت های صفر، عدم انتقال و از دست دادن هم زمانی است. در جایی که انتقالات مکرر مورد نیاز است، رمزنگاری ( a self - clocking ) مانند روش برگشت به صفرو یا کدهای خطی پیچیده ترممکن است مناسب تر باشند، اگر چه آن ها سربار قابل توجهی تولید می کنند. کدگذاری به طور گسترده در اولین تولیدات شبکه های PCM استفاده شده و امروز هنوز بر روی تجهیزات تقسیم قدیمی تر دیده می شود. اما ارتباط قوی تر بر نبودن تعداد صفرهای متوالی تکیه دارد. نبودن بیشتر از ۱۵ صفر متوالی می تواند همزمانی را تضمین کند. یک راه حل محبوب برای اینکه مطمئن شویم بیشتر از ۱۵ صفر متوالی فرستاده نشده است robbed - bit signalingوbit stuffing. می باشد. T - carrier از robbed - bit signaling استفاده می کند. هنگامی که ضروری باشد کم ارزش ترین بیت از بایت۱ می شود. اصلاح ۷ بیت سبب تغییری در صدا می شود که قابل تشخیص برای گوش انسان نمی باشد. اما از بین رفتن جریانی از داده غیرقابل قبول است. کانال های داده برای استفاده کردن از دیگر فرم های pulse - suffering مورد نیاز هستند. چنانچه به منظور حفظ تراکم کافی برای آن ها همیشه بیت هشتم را به "۱"مقدار دهی می کنند. اگر کاراکترهای دادهٔ ورودی از الگویی که در آن هر هشتمین بیت "۱"می شود پیروی نکنند رمزنگار با استفاده از وارونگی متناوب علامت جهت نگهداری همزمانی، بعد از هر ۷ صفر متوالی یک "۱" اضافه می کند. در سمت رمزگشا "۱" اضافه شده توسط کدکننده حذف می شودو دوباره دادهٔ صحیح ساخته می شود. با استفاده کردن از این متد داده ای که بین کدکننده و کد گشا فرستاده می شود، به طور میانگین به اندازهٔ ۱٪ طولانی تر از دادهٔ اصلی است. البته، توان عملیاتی دادهٔ مؤثر را به ۵۶ مقدار kbit/s کاهش می یابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنوعی از رمزنگاری دو قطبی، کد اختلاف زوج[ الف] است. ساده ترین مثال آن وارونگی متناوب علامت است. در این کد، ۰ دودویی به عنوان ولتاژ سطح ۰ رمزنگاری می شود ( مانند همانی که در رمزنگاری غیر قطبی داشتیم ) ، در حالیکه ۱ دودویی به طور متناوب به صورت ولتاژ مثبت یا ولتاژ منفی رمزنگاری می شود. این اسم به خاطر متن T - carrier، به وجود آمده است. دودویی" ۱ "به علامت اشاره می کند، در حالیکه دودویی "۰ " فاصله نامیده می شود
استفاده از کد دو قطبی، با توجه به اینکه میانگین پالس های مثبت و منفی ولتاژ ۰ می شود، به طور قابل توجهی از ساخته شدن DCجلوگیری می کند. نبودن یا کم بودن مؤلفهٔ DC یک مزیت به حساب می آید. به این دلیل که کابل پس از آن ممکن است برای مسافت های طولانی تر یا برای حمل برق برای تجهیزات میانی مانند تکرارکننده های خط[ پ] استفاده شود. جز DCمی تواند به راحتی و با هزینهٔ پایین قبل از اینکه سیگنال به مدار رمز گشا برسد حذف شود.
رمزنگاری دو قطبی در جایی که در انتقال سیگنال به نگهداری همزمانی میان فرستنده و گیرنده نیاز است، نسبت به روش عدم بازگشت به صفر ارجحیت دارد. سیستم های دیگر باید با استفاده از فرم خارج از باند ارتباطات، هم زمان شوند. ( روش های جایگزین در عین حال که به یک رسانهٔ انتقال اضافی برای سیگنال کلاک نیاز دارند، به دلیل سر بار به وجود آمده کارایی اشان را هم از دست می دهند. رمزنگاری دو قطبی اغلب سازش خوبی است. از آن هایی اجرا می گیرد که سبب عدم انتقال نمی شوند. با این وجود، توالی طولانی از صفرها یک موضوع باقی می ماند. نتیجهٔ توالی های طولانی از بیت های صفر، عدم انتقال و از دست دادن هم زمانی است. در جایی که انتقالات مکرر مورد نیاز است، رمزنگاری ( a self - clocking ) مانند روش برگشت به صفرو یا کدهای خطی پیچیده ترممکن است مناسب تر باشند، اگر چه آن ها سربار قابل توجهی تولید می کنند. کدگذاری به طور گسترده در اولین تولیدات شبکه های PCM استفاده شده و امروز هنوز بر روی تجهیزات تقسیم قدیمی تر دیده می شود. اما ارتباط قوی تر بر نبودن تعداد صفرهای متوالی تکیه دارد. نبودن بیشتر از ۱۵ صفر متوالی می تواند همزمانی را تضمین کند. یک راه حل محبوب برای اینکه مطمئن شویم بیشتر از ۱۵ صفر متوالی فرستاده نشده است robbed - bit signalingوbit stuffing. می باشد. T - carrier از robbed - bit signaling استفاده می کند. هنگامی که ضروری باشد کم ارزش ترین بیت از بایت۱ می شود. اصلاح ۷ بیت سبب تغییری در صدا می شود که قابل تشخیص برای گوش انسان نمی باشد. اما از بین رفتن جریانی از داده غیرقابل قبول است. کانال های داده برای استفاده کردن از دیگر فرم های pulse - suffering مورد نیاز هستند. چنانچه به منظور حفظ تراکم کافی برای آن ها همیشه بیت هشتم را به "۱"مقدار دهی می کنند. اگر کاراکترهای دادهٔ ورودی از الگویی که در آن هر هشتمین بیت "۱"می شود پیروی نکنند رمزنگار با استفاده از وارونگی متناوب علامت جهت نگهداری همزمانی، بعد از هر ۷ صفر متوالی یک "۱" اضافه می کند. در سمت رمزگشا "۱" اضافه شده توسط کدکننده حذف می شودو دوباره دادهٔ صحیح ساخته می شود. با استفاده کردن از این متد داده ای که بین کدکننده و کد گشا فرستاده می شود، به طور میانگین به اندازهٔ ۱٪ طولانی تر از دادهٔ اصلی است. البته، توان عملیاتی دادهٔ مؤثر را به ۵۶ مقدار kbit/s کاهش می یابد.
wiki: رمزنگاری دو قطبی