رقص چوب یا چوب بازی یا چوبازی، ازجملهٔ بازی ها و سنت های ایرانی است که پیشینه ای کهن دارد که به ایران باستان باز می گردد. این آیین سنتی در شاهنامه فردوسی نیز ذکر شده است. در ایران دو نوع چوب بازی اصیل داریم یکی چوب بازی سیستانی که درنیمه شرقی ایران رواج دارد و دیگری چوب بازی لری که بیشتر در نیمه جنوبی غربی کشور رواج دارد و در واقع این رقص اصیل از طریق روابط این دو قوم با دیگر قومیت ها به سایر اقوام و مناطق منتقل شده است.
... [مشاهده متن کامل]
چوب بازی یکی از اصیل ترین رقص های سیستان و خراسان به شمار می رود که از دیر باز برای تقویت روحیهٔ سپاهیان سکاها و پارت ها حفظ و نسل به نسل انتقال پیدا کرده است.
به گویش خراسانی و سیستانی به این رقص چو بازی گفته می شود و انواع و نام های مختلفی دارد همچون چو بازی تک نفره، چو بازی دو نفره، فارفاره و . . . که بیشتر در شهرهای تربت جام، تربت حیدریه، سبزوار، بیرجند، زابل، زاهدان و سرخس انجام می شود.
آنچه امروزه به عنوان چوب بازی شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که ایرانیان باستان برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. همچنین این رقص به رقص چاپی نیز شباهت هایی دارد. رقص شمشیر که ابتدا با یک نوع رقص معنوی و چرخش سماعی آغاز می شود در اصل همان چرخش حول محور وجود است که در فلسفهٔ رقص های سماع آمده است. دستان رو به آسمان و چرخش های مرتب و منظم هریک دارای معانی خاص خود است.
رقص شمشیر یکی از اصیل ترین رقص های آریایی در سیستان و خراسان بزرگ که در شرق و شمال شرق می زیستند بود، که از دیرباز در این منطقه حفظ شده است. آنچه امروزه به عنوان چوب بازی شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که ایرانیان باستان به خصوص سپاهیان سیستان و خراسان و گذشته برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. رقص شمشیر که ابتدا با یک نوع رقص معنوی و چرخش سماعی اغاز می شود در اصل همان چرخش حول محور وجود است که در فلسفۀ رقص های سماع آمده است. دستان رو به آسمان و چرخش های مرتب و منظم هریک دارای معانی خاص خود است.
رقص چوب استمرار رقص شمشیر است.
در رقص محلی چوب و شمشیر با سمبولیسم رو به رو هستیم، یعنی رنگ لباس ها ( سفید ) به مثابه نیروی خیر، چوب و شمشیر ( ابزار در جنگ ) به مثابهٔ نیروی شر در مبارزه با بدی ها می باشد که این دو نیرو را در برابر یکدیگر قرار میدهند و به نظر می رسد یکی از باور های جهان بینی زرتشتی خراسانیان است که در آن جهان را صحنه برخورد بین شر و خیر می بینند. همچنین لباس های پرچین به هنگام نشستن و برخاستن و دور زدن در یک دایره نمایانگر پویایی و حرکت تمام نیروها در زندگی است. کمربند موجود در لباس، آمادگی افراد را برای رزم نشان می دهد. به طور کلی نوعی زبان ایماء و اشاره در این رقص به کار گرفته می شود تا افراد از طریق ارتباط پیام های گوناگون صلح، شادی و غیره را با توجه به کارکردهای مختلف در طول زمان القا نمایند. به عبارت دیگر یکی از رقص های آیینی و حماسی است که از پیشینهٔ تاریخی برخوردار است، به این معنا که مناسک گرد هم آیی افراد را در سیستم کنش های اجتماعی می توان مشاهده نمود.
... [مشاهده متن کامل]
چوب بازی یکی از اصیل ترین رقص های سیستان و خراسان به شمار می رود که از دیر باز برای تقویت روحیهٔ سپاهیان سکاها و پارت ها حفظ و نسل به نسل انتقال پیدا کرده است.
به گویش خراسانی و سیستانی به این رقص چو بازی گفته می شود و انواع و نام های مختلفی دارد همچون چو بازی تک نفره، چو بازی دو نفره، فارفاره و . . . که بیشتر در شهرهای تربت جام، تربت حیدریه، سبزوار، بیرجند، زابل، زاهدان و سرخس انجام می شود.
آنچه امروزه به عنوان چوب بازی شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که ایرانیان باستان برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. همچنین این رقص به رقص چاپی نیز شباهت هایی دارد. رقص شمشیر که ابتدا با یک نوع رقص معنوی و چرخش سماعی آغاز می شود در اصل همان چرخش حول محور وجود است که در فلسفهٔ رقص های سماع آمده است. دستان رو به آسمان و چرخش های مرتب و منظم هریک دارای معانی خاص خود است.
رقص شمشیر یکی از اصیل ترین رقص های آریایی در سیستان و خراسان بزرگ که در شرق و شمال شرق می زیستند بود، که از دیرباز در این منطقه حفظ شده است. آنچه امروزه به عنوان چوب بازی شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که ایرانیان باستان به خصوص سپاهیان سیستان و خراسان و گذشته برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. رقص شمشیر که ابتدا با یک نوع رقص معنوی و چرخش سماعی اغاز می شود در اصل همان چرخش حول محور وجود است که در فلسفۀ رقص های سماع آمده است. دستان رو به آسمان و چرخش های مرتب و منظم هریک دارای معانی خاص خود است.
رقص چوب استمرار رقص شمشیر است.
در رقص محلی چوب و شمشیر با سمبولیسم رو به رو هستیم، یعنی رنگ لباس ها ( سفید ) به مثابه نیروی خیر، چوب و شمشیر ( ابزار در جنگ ) به مثابهٔ نیروی شر در مبارزه با بدی ها می باشد که این دو نیرو را در برابر یکدیگر قرار میدهند و به نظر می رسد یکی از باور های جهان بینی زرتشتی خراسانیان است که در آن جهان را صحنه برخورد بین شر و خیر می بینند. همچنین لباس های پرچین به هنگام نشستن و برخاستن و دور زدن در یک دایره نمایانگر پویایی و حرکت تمام نیروها در زندگی است. کمربند موجود در لباس، آمادگی افراد را برای رزم نشان می دهد. به طور کلی نوعی زبان ایماء و اشاره در این رقص به کار گرفته می شود تا افراد از طریق ارتباط پیام های گوناگون صلح، شادی و غیره را با توجه به کارکردهای مختلف در طول زمان القا نمایند. به عبارت دیگر یکی از رقص های آیینی و حماسی است که از پیشینهٔ تاریخی برخوردار است، به این معنا که مناسک گرد هم آیی افراد را در سیستم کنش های اجتماعی می توان مشاهده نمود.
