رقص هندی

گرچه موضوع اصلی « ناتیاشاسترا » نمایش است، به موضوع رقص نیز به مقدار قابل توجهی پرداخته است. این متن از یک سو به جزیئات حالات مختلف حرکت دست می پردازد واز سوی دیگر این حالات حرکت را به دو دسته نرم و شدید تقسیم می کند؛ حالت اول معرف شکل رقص « لالیتا » ( « لایسا » ) و حالت دوم معرف رقص « تنداوا » است. رقص به چهار دسته و چهار نوع منطقه ای تقسیم می شود. «ناتیاشاسترا» این چهار دسته را سکولار، تشریفاتی، مجرد و شرحی می نامد. جغرافیای منطقه ای از زمان باراتا کاملاً تغییر کرده است و در نتیجه به جز در یک مورد تغییرات مختلفی ایجاد شده است: «ادرا ماگادی» که پس از ده ها سال مناظره به عنوان منطقه امروزی میتیلا - اریسا و رقص ادیسی شناسایی شده است.
سبک های رقص بارها مردند و بارها احیا شدند و این مطلب در مورد گفته های باراتا نیز صادق است. اما در رقص شرحی او می توان ریشه های مختلف رقص « کاتاک » امروزی را جستجو کرد؛ همین نشانه ها در مورد رقص تشریفاتی در «باراتاناتیام» و ادیسی و در مورد رقص سکولار در« مهینی آتام » و« کوچی پودی » وجود دارد. امروزه تجرید تقریبا ویژگی همه اشکال رقص هندی کلاسیک است.
رقص هنری کلاسیک در سال ۱۹۴۷
جستجو در ویکی انبار در ویکی انبار پرونده هایی دربارهٔ رقص هندی موجود است.
در دوره آخرین مغول ها و نواب ها، رقص به یک «لذت نفسانی» و کار غیر اخلاقی تبدیل شد که توسط روسپی ها انجام می شد.
بعداً با پیوند یافتن رقص با فعالیت های غیراخلاقی و فاحشگی، قوانین انگلستان اجرای عمومی رقص را ممنوع کرد. عده بسیاری این قانون را مورد انتقاد قرار دادند. در سال ۱۹۴۷ هند آزادی خود را به دست آورد و این احساس بوجود آمد که رقص می تواند دوباره به گذشته با شکوه خود باز گردد. گونه های کلاسیک و تفاوت های منطقه ای بار دیگر آشکار شدند، مشخصات قبیله ای مورد احترام واقع گشتند و با ترکیب این دو با نبوغ افراد ماهر این حرفه و نوآوری های جدید، رقص چهره جدیدی به خود گرفت ( البته با گذشته کلاسیک خود ) .
رده:
رقص هندی
قس انگلیسی
Dance in India comprises the varied styles of dances in the country. As with other aspects of Indian culture, different forms of dances originated in different parts of India, developed according to the local traditions and also imbibed elements from other parts of the country. [1] Sangeet Natak Akademi, the national academy for performing arts, recognizes eight distinctive traditional dances as Indian classical dances, which might have origin in religious activities of distant past.
Folk dances are numerous in number and style, and vary according to the local tradition of the respective state, ethnic or geographic regions. Contemporary dances include refined and experimental fusions of classical, folk and Western forms. Dancing traditions of India has influence not only over the dances in the whole South Asia, but on the dancing forms of South East Asia as well. Dances in Indian films are often noted for their idiosyncrasies, and hold a significant presence in popular culture of the Indian subcontinent. [2][not in citation given]
Contents
Origin of Dance in India
Shiva as Nataraja is worshipped as the Lord of Dance in Hinduism.
In Hindu mythology, dance is believed to have been conceived by Brahma. Brahma inspired the sage Bharata Muni to write the Natya Shastra, a treatise on performing arts, from which a codified practice of dance and drama emerged. [3] He used pathya ( words ) from the Rigveda, abhinaya ( gestures ) from the Yajurveda, geet ( music ) from the Samaveda and rasa ( emotions ) from the Atharvaveda to form the Natyaveda ( body of knowledge about dance ) . [4] The best - known of Hindu deities—Shiva, Kali and Krishna—are typically represented dancing. [5] Shiva's cosmic dance, tandava, Kali's dance of creation and destruction and Krishna's dance with the gopikas ( cow - herd girls ) —Rasa Lila—are popular motifs in Hindu mythology. [6]
In ancient India, there were no dedicated auditorium halls or theaters, and dance was usually a functional activity dedicated to worship, entertainment or leisure. Dancers usually performed in temples, on festive occasions and seasonal harvests. Dance was performed on a regular basis before deities as a form of worship. [7] Even in modern India, deities are invoked through religious folk dance forms from ancient times. [8] Classical dance forms such as Bharata Natyam use mudras or hand gestures also to retell episodes of mythological tales such as the slaying of Kaliya by Krishna. [9]
Gradually dancers, particularly from South India, moved from temples to houses of royal families where they performed exclusively for royalty. [10]
India offers a number of classical Indian dance forms, each of which can be traced to different parts of the country. Classical and folk dance forms also emerged from Indian traditions, epics and mythology. [11] There are many Indian folk dances such as Bhangra, Bihu, Ghumura Dance, Sambalpuri, Chhau and Garba and special dances . . .