رقص لری، به لری ( بازنه لوری، بازی لوری، چوپی لوری ) هریک از اقوام گوناگون ساکن در جغرافیای ایران، رقص هایی دارند که برگرفته از تاریخ زندگی طبیعی و اجتماعی آنان است. این رقصها همانند دیگر پدیده های فرهنگ مردم از مفاهیم اساسی زندگی اقوام ایرانی منشأ گرفته و در نتیجه سازگار و همگام با ساختار معیشتی، فکری و اخلاقی قومی هستند. این رقصها کارکردها و مضمونهای گوناگونی مانند آئینی و دینی، شادی و تغزل، حماسه و رزم، کار، تقلید و نمایش، سوگ و درمان دارند. رقص های لُری شامل دامنه ای از رقص های فولکلوریک است که در میان گروه های مردم لُرتبار بشکل انتقال از نسلی به نسل بعدی گسترش یافته و شکل گرفته است. رقص های لری عموماً ویژگی های مشترک رقصهای ایرانی شامل دسته ای و گروهی بودن، آرایش دایره وار، جنبه آهنگین و لباسهای رنگارنگ را درخود دارند.
... [مشاهده متن کامل]
نقوش سه انسان در حال رقص بر سفالهای کشف شده، نمایش رقص در سر پرچم مفرغهای لرستان، که از لرستان مربوط به هزاره یکم پیش از میلاد بدست آمده است و در موزه لوور نگهداری می شود، و نیز سنجاق مفرغی دیگری با تندیس خدا که از لرستان مربوط به سده هفتم پیش از میلاد بدست آمده است، شواهد موجود بر سنگ نگاره های نوازندگان و آلات موسیقی در کول فرح ایذه و چغامیش دزفول نشاندهنده ارزشمند بودن و پیشینه رقص در مناطق لرنشین است. به علاوه این قضیه نشان دهنده این است که مردم روزگاران پیش از تاریخ بر این پندار بوده اند که همانگونه که خودشان روی زمین می رقصند، خدایان آن ها در آسمان یا در زیر زمین به رقص برمی خیزند، و برخی نیز رقصیدن را از کارهای خدایان می دانسته اند که بشر از آنان تقلید می کند.
در مناطق لرنشین ایران، رقص های بسیار گوناگونی وجود دارد. دستمال بازی، رقصهای چپی یا چوپی، «سنگین سما» با ضرب و کمانچه یا با دهل و سرنا، رقص سه پا که تندتر از رقص سنگین سما است، رقص دو پا با ریتم کندتر، رقص دو نفره با چوب ( تَرکَه بازی یا چووبازی ) که نمایشی رزمی است از مهم ترین شیوه های رقص لری هستند. از دیگر شیوه های کمتر مرسوم می توان به رقصهای برزگری به هنگام درو کردن محصولات، رقص آهنگین «پا پشت پا»، رقص «سوار سوار» رقص مرگ که به هنگام مصیبت اجرا می شود، اشاره کرد. این رقص در میان لرهای لرستان فیلی ( لُر کوچک ) به نام چَمَریونه و نزد بختیاریها و لرهای جنوبی ( لر بزرگ ) در سوگ خویشاوندان نزدیک اجرا می شود.
... [مشاهده متن کامل]
نقوش سه انسان در حال رقص بر سفالهای کشف شده، نمایش رقص در سر پرچم مفرغهای لرستان، که از لرستان مربوط به هزاره یکم پیش از میلاد بدست آمده است و در موزه لوور نگهداری می شود، و نیز سنجاق مفرغی دیگری با تندیس خدا که از لرستان مربوط به سده هفتم پیش از میلاد بدست آمده است، شواهد موجود بر سنگ نگاره های نوازندگان و آلات موسیقی در کول فرح ایذه و چغامیش دزفول نشاندهنده ارزشمند بودن و پیشینه رقص در مناطق لرنشین است. به علاوه این قضیه نشان دهنده این است که مردم روزگاران پیش از تاریخ بر این پندار بوده اند که همانگونه که خودشان روی زمین می رقصند، خدایان آن ها در آسمان یا در زیر زمین به رقص برمی خیزند، و برخی نیز رقصیدن را از کارهای خدایان می دانسته اند که بشر از آنان تقلید می کند.
در مناطق لرنشین ایران، رقص های بسیار گوناگونی وجود دارد. دستمال بازی، رقصهای چپی یا چوپی، «سنگین سما» با ضرب و کمانچه یا با دهل و سرنا، رقص سه پا که تندتر از رقص سنگین سما است، رقص دو پا با ریتم کندتر، رقص دو نفره با چوب ( تَرکَه بازی یا چووبازی ) که نمایشی رزمی است از مهم ترین شیوه های رقص لری هستند. از دیگر شیوه های کمتر مرسوم می توان به رقصهای برزگری به هنگام درو کردن محصولات، رقص آهنگین «پا پشت پا»، رقص «سوار سوار» رقص مرگ که به هنگام مصیبت اجرا می شود، اشاره کرد. این رقص در میان لرهای لرستان فیلی ( لُر کوچک ) به نام چَمَریونه و نزد بختیاریها و لرهای جنوبی ( لر بزرگ ) در سوگ خویشاوندان نزدیک اجرا می شود.
