رقص شمشیر، اجرای رقص در اطراف شمشیر
رقص شمشیر
معنی انگلیسی:
مترادف ها
پیشنهاد کاربران
رقص شمشیر، یکی از اصیل ترین رقص های سکاهای آریایی یا همان سیستان بزرگ که در شمال شرق و شرق ایران می زیستند بود؛ که از دیرباز در این منطقه حفظ شده است.
آنچه امروزه به عنوان چوب بازی شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که ایرانیان باستان از گذشته برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. رقص شمشیر که ابتدا با یک نوع رقص معنوی و چرخش سماعی آغاز می شود در اصل همان چرخش حول محور وجود است که در فلسفهٔ رقص های سماع آمده است. دستان رو به آسمان و چرخش های مرتب و منظم هر یک دارای معانی خاص خود است.
... [مشاهده متن کامل]
در رقص محلی چوب و شمشیر با سمبولیسم رو به رو هستیم، یعنی رنگ لباس ها ( سفید ) به مثابهٔ نیروی خیر، چوب و شمشیر ( ابزار در جنگ ) به مثابهٔ نیروی شر در مبارزه با بدی ها می باشد که این دو نیرو را در برابر یکدیگر قرار می دهند و به نظر می رسد یکی از باورهای جهان بینی زرتشتی خراسانیان است که در آن، جهان را صحنهٔ برخورد میان شر و خیر می بینند. همچنین لباس های پرچین به هنگام نشستن و برخاستن و دور زدن در یک دایره نمایانگر پویایی و حرکت تمام نیروها در زندگی است. کمربند موجود در لباس، آمادگی افراد را برای رزم نشان می دهد. به طور کلی نوعی زبان ایماء و اشاره در این رقص به کار گرفته می شود تا افراد از طریق ارتباط پیام های گوناگون صلح، شادی و غیره را با توجه به کارکردهای مختلف در طول زمان القا نمایند. به عبارت دیگر یکی از رقص های آیینی و حماسی است که از پیشینهٔ تاریخی برخوردار است، به این معنا که مناسک گرد هم آیی افراد را در سیستم کنش های اجتماعی می توان مشاهده نمود.
در شرق و شمال شرقی فلات ایران خارج از مرزبندی های سیاسی امروزی، سیستان و خراسان بزرگ یکی از مهدهای اصلی ایران در رقص های آیینی و باستانی آریاییان بوده است. سیستان سرزمینی است که ساکنانش چه در اسطوره های شاهنامه و چه در تاریخ همواره کمربستهٔ دفاع از مرزهای ایران بوده اند. آن ها سربازان آمادهٔ ایران بودند و رقص شمشیر نیز نمادی از همین پیشینهٔ تاریخی است. رقص آیینی شمشیر در سیستان رقص دیرپایی است که پیشینهٔ آن به بیش از سه هزار سال پیش می رسد که سینه به سینه به نسل های بعد منتقل شده است. پژوهشگرات رقص را دارای قدرت اجتماعی بسیار زیادی می دانند که می تواند شمار بسیاری از مردان و زنان و جوانان را در حرکت های منظم و بر اساس قواعدی ثابت، موزون و معینی متحد سازد. به همین دلیل تأثیری اجتماعی دارد و می تواند بهترین شکل آمادگی برای جنگ باشد. جز این رقص معنای جادویی - آیینی و دینی بسیار مهمی دارد و ایفای همان نقشی را در باور اقوام ابتدایی می کند که دعا در فرهنگ های پیشرفته انجام می دهد. آنچه امروزه به عنوان چوب بازی در رقص های سیستانی ها و خراسانی ها شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که سکاها و پارت ها از گذشته برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. رقص آیینی شمشیر در سیستان جنبهٔ کاملاً دفاعی دارد و داستان دو پهلوان رو در روی یکدیگر است که هر دو سپر به سپر شده و رزم پهلوانی آغاز می شود تا یکی شکست بخورد و برای فرد پیروز سرنا یا همان ساز و موسیقی پیروزی می زنند. بسیاری از نقش هایی که در سنگ ها و غارهای خراسان دیده می شود نشان از قدمت چندین هزار ساله این رقص باستانی در این منطقه دارد.
آنچه امروزه به عنوان چوب بازی شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که ایرانیان باستان از گذشته برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. رقص شمشیر که ابتدا با یک نوع رقص معنوی و چرخش سماعی آغاز می شود در اصل همان چرخش حول محور وجود است که در فلسفهٔ رقص های سماع آمده است. دستان رو به آسمان و چرخش های مرتب و منظم هر یک دارای معانی خاص خود است.
... [مشاهده متن کامل]
در رقص محلی چوب و شمشیر با سمبولیسم رو به رو هستیم، یعنی رنگ لباس ها ( سفید ) به مثابهٔ نیروی خیر، چوب و شمشیر ( ابزار در جنگ ) به مثابهٔ نیروی شر در مبارزه با بدی ها می باشد که این دو نیرو را در برابر یکدیگر قرار می دهند و به نظر می رسد یکی از باورهای جهان بینی زرتشتی خراسانیان است که در آن، جهان را صحنهٔ برخورد میان شر و خیر می بینند. همچنین لباس های پرچین به هنگام نشستن و برخاستن و دور زدن در یک دایره نمایانگر پویایی و حرکت تمام نیروها در زندگی است. کمربند موجود در لباس، آمادگی افراد را برای رزم نشان می دهد. به طور کلی نوعی زبان ایماء و اشاره در این رقص به کار گرفته می شود تا افراد از طریق ارتباط پیام های گوناگون صلح، شادی و غیره را با توجه به کارکردهای مختلف در طول زمان القا نمایند. به عبارت دیگر یکی از رقص های آیینی و حماسی است که از پیشینهٔ تاریخی برخوردار است، به این معنا که مناسک گرد هم آیی افراد را در سیستم کنش های اجتماعی می توان مشاهده نمود.
در شرق و شمال شرقی فلات ایران خارج از مرزبندی های سیاسی امروزی، سیستان و خراسان بزرگ یکی از مهدهای اصلی ایران در رقص های آیینی و باستانی آریاییان بوده است. سیستان سرزمینی است که ساکنانش چه در اسطوره های شاهنامه و چه در تاریخ همواره کمربستهٔ دفاع از مرزهای ایران بوده اند. آن ها سربازان آمادهٔ ایران بودند و رقص شمشیر نیز نمادی از همین پیشینهٔ تاریخی است. رقص آیینی شمشیر در سیستان رقص دیرپایی است که پیشینهٔ آن به بیش از سه هزار سال پیش می رسد که سینه به سینه به نسل های بعد منتقل شده است. پژوهشگرات رقص را دارای قدرت اجتماعی بسیار زیادی می دانند که می تواند شمار بسیاری از مردان و زنان و جوانان را در حرکت های منظم و بر اساس قواعدی ثابت، موزون و معینی متحد سازد. به همین دلیل تأثیری اجتماعی دارد و می تواند بهترین شکل آمادگی برای جنگ باشد. جز این رقص معنای جادویی - آیینی و دینی بسیار مهمی دارد و ایفای همان نقشی را در باور اقوام ابتدایی می کند که دعا در فرهنگ های پیشرفته انجام می دهد. آنچه امروزه به عنوان چوب بازی در رقص های سیستانی ها و خراسانی ها شناخته می شود، ادامهٔ رقص شمشیر است که سکاها و پارت ها از گذشته برای استمرار آمادگی دفاعی مبارزان خود در زمان صلح با این رقص شمشیر به تقویت روحیه و آمادگی دفاعی نیروهای خود کمک می کردند. رقص آیینی شمشیر در سیستان جنبهٔ کاملاً دفاعی دارد و داستان دو پهلوان رو در روی یکدیگر است که هر دو سپر به سپر شده و رزم پهلوانی آغاز می شود تا یکی شکست بخورد و برای فرد پیروز سرنا یا همان ساز و موسیقی پیروزی می زنند. بسیاری از نقش هایی که در سنگ ها و غارهای خراسان دیده می شود نشان از قدمت چندین هزار ساله این رقص باستانی در این منطقه دارد.
