رقص جاز یک رده بندی به اشتراک گذارده شده توسط حوزه وسیعی از گونه های رقص است. قبل از دهه ۱۹۵۰، رقص جاز به گونه های رقص ریشه گرفته از رقص بومی آفریقایی آمریکایی منتسب می شد. در دهه ۱۹۵۰، یک نوع جدید از رقص جاز – رقص جاز مدرن – ظهور پیدا کرد، با ریشه هایی در رقص سنتی کارائیب. هر گونهٔ منحصربه فرد رقص جاز ریشه هایی یافتنی در یکی از این دو منشأ متمایز دارد. جاز یک موفقیت بزرگ در اوایل دهه ۵۰ بود و هنوز هم یک گونه محبوب در سرتاسر جهان است. حرکات استفاده شده در جاز شامل دستان جازی، لگدها، پرش ها، پهلوها، آمیختن، شانه های چرخشی، زانوان برگشته می باشند.
کلمه جاز اولین بار به یک گونه موسیقی و رقص در جنگ جهانی اول اعمال شد. این نوع رقص همراه با موسیقی جاز در نیواورلئان در اوایل دهه ۱۹۰۰ توسعه یافت. ابتدا در دهه ۱۹۳۰ و در ادامه دهه ۱۹۶۰، رقص جاز از یک نوع بومی به یک نوع رقص نمایشی بر پایه تئاتر تبدیل شد که نیاز به یک رقصنده بسیار تعلیم دیده داشت. در این مدت، رقص پردازانی از دنیای رقص های مدرن و باله به تجربه گونه رقص جاز پرداخته بودند. این شامل رقص پردازانی چون جورج بالانچین، اگنس د میل، جک کل، هانیا هلم، هلن تامیریس، مایکل کید، جروم رابینز و باب فاس می شود. همه این رقص پردازان با لازم دانستن رقصندگانی بسیار تعلیم دیده برای اجرای یک مجموعه خاص از حرکات، جاز را تحت تأثیر قرار دادند که از نوع عامه نیواولئانی خود در دهه ۱۹۰۰ بسیار متمایز گردید. همچنین در این مدت ( در حدود. ۱۹۵۰ ) رقص جاز به وسیلهٔ گونه های رقص کارائیب و دیگر آمریکای لاتین عمیقاً تحت تأثیر قرار گرفت که به واسطه فرهنگ شناس و رقصنده کاترین دانهام معرفی گردیده بودند. جاز همچنین مانند رقص پردازی است.
سراسر تاریخش، رقص جاز برابر با موسیقی عامه پسند توسعه یافته است. این الگو توسعه باعث مقداری از اساس حرکات کلیدی به این گونه رقص بوده است، که مهم ترین آن بودن جاز به عنوان خصیصه فیزیکی موسیقی عامه پسند یک دوره معین است. به عنوان مثال طی یک دوره رکود جاز از ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۴، هنگامی که باندهای بزرگ و هال های رقص در حال کاهش بودند، قسمت بومی رقص از موسیقی جاز کمتری پیروی کرد و بیشتر به سمت راک اند رول متمایل شد، که باعث به وجود آمدن حرکاتی مانند مانکیو جرکشد.
ریتم تقویت شده یک خصیصه رایج در موسیقی جاز است که در اوایل قرن بیستم با رقص جاز تطبیق پیدا کرد و به عنوان یک خصیصه بسیار مهم باقی مانده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکلمه جاز اولین بار به یک گونه موسیقی و رقص در جنگ جهانی اول اعمال شد. این نوع رقص همراه با موسیقی جاز در نیواورلئان در اوایل دهه ۱۹۰۰ توسعه یافت. ابتدا در دهه ۱۹۳۰ و در ادامه دهه ۱۹۶۰، رقص جاز از یک نوع بومی به یک نوع رقص نمایشی بر پایه تئاتر تبدیل شد که نیاز به یک رقصنده بسیار تعلیم دیده داشت. در این مدت، رقص پردازانی از دنیای رقص های مدرن و باله به تجربه گونه رقص جاز پرداخته بودند. این شامل رقص پردازانی چون جورج بالانچین، اگنس د میل، جک کل، هانیا هلم، هلن تامیریس، مایکل کید، جروم رابینز و باب فاس می شود. همه این رقص پردازان با لازم دانستن رقصندگانی بسیار تعلیم دیده برای اجرای یک مجموعه خاص از حرکات، جاز را تحت تأثیر قرار دادند که از نوع عامه نیواولئانی خود در دهه ۱۹۰۰ بسیار متمایز گردید. همچنین در این مدت ( در حدود. ۱۹۵۰ ) رقص جاز به وسیلهٔ گونه های رقص کارائیب و دیگر آمریکای لاتین عمیقاً تحت تأثیر قرار گرفت که به واسطه فرهنگ شناس و رقصنده کاترین دانهام معرفی گردیده بودند. جاز همچنین مانند رقص پردازی است.
سراسر تاریخش، رقص جاز برابر با موسیقی عامه پسند توسعه یافته است. این الگو توسعه باعث مقداری از اساس حرکات کلیدی به این گونه رقص بوده است، که مهم ترین آن بودن جاز به عنوان خصیصه فیزیکی موسیقی عامه پسند یک دوره معین است. به عنوان مثال طی یک دوره رکود جاز از ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۴، هنگامی که باندهای بزرگ و هال های رقص در حال کاهش بودند، قسمت بومی رقص از موسیقی جاز کمتری پیروی کرد و بیشتر به سمت راک اند رول متمایل شد، که باعث به وجود آمدن حرکاتی مانند مانکیو جرکشد.
ریتم تقویت شده یک خصیصه رایج در موسیقی جاز است که در اوایل قرن بیستم با رقص جاز تطبیق پیدا کرد و به عنوان یک خصیصه بسیار مهم باقی مانده است.
wiki: رقص جاز