رفیقی تبریزی. [ رَ قی ِ ت َ ] ( اِخ ) از گویندگان قرن دهم هجری قمری بود در تبریز به مطربی اوقات صرف می کرد و در آن کار نقشها و صورتها تصنیف کرده بود. بیت زیر ازوست : عمری است که من عاشق رخسار بتانم سودازده زلف بتان از دل و جانم. ( از دانشمندان آذربایجان ص 160 از تحفه سامی ). رجوع به فرهنگ سخنوران شود.
