رفیعالدین جیلی. [ رَ عُدْ دی ن ِ ] ( اِخ ) ابوحامد عبدالعزیزبن عبدالواحد، یکی از بزرگترین اطبا و حکمای اسلام و از مردم فیلمان بود که قصبه ای از توابع گیلان است. در فقه ید طولی داشت و در دمشق بتدریس فقه وحکمت مشغول بود و بعد سمت قاضی بعلبک و پس از آن هنگام تصرف دمشق بوسیله ملک صالح عمادالدین اسماعیل شغل قاضی القضاة یافت. سپس بواسطه سعایت و شکایت مشتی نادان به امرملک صالح در سال 641 هَ. ق. به قتل رسید. وی کتاب اشارات و تنبیهات ابن سینا را شرح و کلیات قانون ابن سینا را تلخیص کرد. از اوست : کتاب جمع ما فی الاسانید من حدیث النبی. ( از قاموس الاعلام ترکی ج 3 ).
