رفلکس های نوزادی

رفلکس های نوزادی یا رفلکس های بدوی، گروهی از پاسخ های خودبه خودی عصبی - عضلانی ساده و کلیشه ای هستند که در جنین رسیده یا نوزادان طبیعی وجود دارد ولی در افراد بزرگسال وجود ندارد و در صورت وجود غیرطبیعی هستند. این رفلکس ها در بدو تولد وجود دارند و به تدریج در طی سال اول زندگی مهار می شوند. این رفلکس ها توسط ساقه مغز کنترل می شوند.
انواع رفلکس و واکنش های یک نوزاد در بدو تولدش به شرح زیر است:
• رفلکس استارتل ( مورو ) : این رفلکس در بدو تولد وجود دارد و معمولاً در ۴–۳ ماهگی قطع می شود. در این رفلکس نوزاد در صورت مواجهه با یک استرس ناگهانی محیطی همچون صدا، سر و پاها را باز می کند و بازوها را به بالا و بیرون برده و انگشتان دست را باز می کند.
• بازتاب دهان گَردی[ ۱] ( rooting reflex ) : واکنش ناحیهٔ دهانی نوزاد بر اثر تماس با یک شیء که به صورت حرکت به سمت شیء و باز کردن دهان برای خوردن غذا است. نوزاد سر را به سمت چیزی که گونه اش را لمس کند می برد. این رفلکس در شیردهی به نوزاد کمک می کند تا چهار ماهگی که با حرکت اختیاری سر جایگزین می شود.
• رفلکس مکیدن: بخشی از فرایند شیردهی است که با تماس با سقف دهان نوزاد تحریک به مکیدن می شود.
• رفلکس تونیک گردن
• رفلکس چنگ زنی کف دست ( Palmar Grasp )
• رفلکس پلنتار
• رفلکس گالانت
• رفلکس راه رفتن
• رفلکس شنا