رفقاء

لغت نامه دهخدا

رفقاء. [ رُ ف َ ] ( ع اِ ) یا رفقا. در تداول فارسی ، ج ِ رِفیق. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( ترجمان القرآن جرجانی چ دبیرسیاقی ص 52 ) ( دهار ) ( غیاث اللغات ). ج ِ رفیق ، به معنی همراه.( از آنندراج ). مأخوذ از عربی ، یاران و دوستان و همراهان و رفیقان. ( ناظم الاطباء ). رجوع به رفیق شود.
رفقاء. [ رَ ] ( ع ص ) ماده شتر آرنج برتافته. || ماده شتری که سوراخ سر پستانش بندشده باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). گوسفندی که سوراخ پستانش بسته باشد. ( مهذب الاسماء ).
رفقاء. [ ] ( اِخ ) یا رُفقَة. بنت ماخوربن تارخ زوجه اسحاق ( ع ) مادر عیص و یعقوب. ( حبیب السیر چ سنگی ج 1 ص 23 ).رجوع به رفقة و مجمل التواریخ و القصص ص 194 شود.

فرهنگ معین

(رُ فَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ رفیق ، دوستان ، یاران .

پیشنهاد کاربران

بپرس