رعیه

لغت نامه دهخدا

رعیه. [ رَ عی ی َ ] ( ع اِ ) رَعیَت. رَعیَة :
امیری بر سر ارباب حکمت
ترا ارباب حکمت چون رعیه
تو آن معطی مکرم کز تو هرگز
نباشد کف رادت بی عطیه.
سوزنی.
رجوع به رَعیَت شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس