رعیت پناه

لغت نامه دهخدا

رعیت پناه. [ رَ عی ی َ پ َ ] ( ص مرکب ) که پناه رعیت باشد. که برای ملت و رعیت ملجاء و پناهگاه باشد :
رعیت پناها دلت شاد باد
به سعیت مسلمانی آباد باد.
سعدی.
خردمند شاها رعیت پناها
که مخصوص بادی به تأیید سرمد.
سعدی.

پیشنهاد کاربران

بپرس