رعشت
لغت نامه دهخدا
رعشة. [رَ ش َ ] ( ع اِ ) رَعشَه. رَعشِه. لرزه. ( ناظم الاطباء ) ( دهار ). عجوز. ( منتهی الارب ). رجوع به رعشه شود. || نوع لرزیدن و هیأت آن. ( ناظم الاطباء ).
رعشة. [ رَ ش َ ] ( ع اِ ) عجله. ( اقرب الموارد ). || رَعشَه ؛ علتی که از آن دست آدمی بی اراده می لرزد. ( غیاث اللغات ازبحر الجواهر ). رجوع به رَعشَه یا رَعشِه شود. || ( اصطلاح پزشکی ) لرزشهای منظم متساوی البعد غیرارادی در یکی از اعضا ( سر، دست یا پا ). ارتعاش. لقوه. ( فرهنگ فارسی معین ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید