رضوی سروستانی، سیّدنورالّدین (شیراز ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۹ش)
رضوی سروستانی، سیّدنورالّدین
خوانندۀ ایرانی و مدرس ردیف آوازی ایران. خواندن را از جوانی در محافل هنری شیراز شروع کرد و پس از مهاجرت به تهران، و آشنایی با احمد عبادی؛ نوازندۀ سه تار، رضا ورزنده؛ نوازندۀ سنتور؛ و مرتضی محجوبی؛ نوازندۀ پیانو، به محافل هنری تهران راه یافت. در یکی از این نشست ها، با نورعلی خان برومند؛ استاد ردیف شناس، مدرس و نوازنده؛ آشنا شد و زیر نظر او تعلیم دید و پس از آن در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، به دستور برومند، هنرجویان جوان در رشتۀ آواز را راهنمایی می کرد. رضوی سروستانی با انگیزۀ دستیابی به شیوۀ آوازی استادان آواز ایران، با شاخص سید حسین طاهرزاده، روی ردیفی متمرکز شد که استادش، نورعلی برومند، تدریس می کرد. در کنار آن، با گروه مرکز حفظ و اشاعه در تهران و شیراز و پاریس اجراهایی داشت که در بیشتر برنامه ها، رضا شفیعیان، نوازندۀ سنتور، با او همکاری می کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر به تدریس پرداخت و در کنار آن، در شوراهای تخصصی موسیقی در مرکز موسیقی ایران، وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، و نیز در برنامه های تلویزیونی موسوم به تماشاگه راز، شامل شعر و موسیقی آوازی، شرکت می کرد. از رضوی سروستانی، گذشته از اجراهای گروهی در سال های پیش از ۱۳۵۷، تعدادی نوار خصوصی و یک دوره اجرای ردیف آوازی ایران، به روایت طاهرزاده و برومند، و با همراهی تار داریوش طلایی، ضبط شده است. صدای رضوی گرم و بَم بود و در به کار بردن اَدَوات تحریر، انتخاب شعر و جمله بندی، طبق تعالیم استادش عمل می کرد. او در اجراهای خود به الگوهای آموزشی ردیف آوازی گرایش داشت.
رضوی سروستانی، سیّدنورالّدین
خوانندۀ ایرانی و مدرس ردیف آوازی ایران. خواندن را از جوانی در محافل هنری شیراز شروع کرد و پس از مهاجرت به تهران، و آشنایی با احمد عبادی؛ نوازندۀ سه تار، رضا ورزنده؛ نوازندۀ سنتور؛ و مرتضی محجوبی؛ نوازندۀ پیانو، به محافل هنری تهران راه یافت. در یکی از این نشست ها، با نورعلی خان برومند؛ استاد ردیف شناس، مدرس و نوازنده؛ آشنا شد و زیر نظر او تعلیم دید و پس از آن در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، به دستور برومند، هنرجویان جوان در رشتۀ آواز را راهنمایی می کرد. رضوی سروستانی با انگیزۀ دستیابی به شیوۀ آوازی استادان آواز ایران، با شاخص سید حسین طاهرزاده، روی ردیفی متمرکز شد که استادش، نورعلی برومند، تدریس می کرد. در کنار آن، با گروه مرکز حفظ و اشاعه در تهران و شیراز و پاریس اجراهایی داشت که در بیشتر برنامه ها، رضا شفیعیان، نوازندۀ سنتور، با او همکاری می کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر به تدریس پرداخت و در کنار آن، در شوراهای تخصصی موسیقی در مرکز موسیقی ایران، وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، و نیز در برنامه های تلویزیونی موسوم به تماشاگه راز، شامل شعر و موسیقی آوازی، شرکت می کرد. از رضوی سروستانی، گذشته از اجراهای گروهی در سال های پیش از ۱۳۵۷، تعدادی نوار خصوصی و یک دوره اجرای ردیف آوازی ایران، به روایت طاهرزاده و برومند، و با همراهی تار داریوش طلایی، ضبط شده است. صدای رضوی گرم و بَم بود و در به کار بردن اَدَوات تحریر، انتخاب شعر و جمله بندی، طبق تعالیم استادش عمل می کرد. او در اجراهای خود به الگوهای آموزشی ردیف آوازی گرایش داشت.