رضب

لغت نامه دهخدا

رضب. [ رَ ض َ ] ( ع اِ ) مقلوب رَبَض. ( نشوء اللغة ص 17 ). رجوع به رَبَض شود.

رضب. [ رَ ] ( ع مص ) مزیدن آب دهن. ( مصادر اللغه زوزنی ). مکیدن آب دهان کسی را. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || بیک بار ریختن باران. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( منتهی الارب ). || به زانو درآمدن گوسپند. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

مزیدن آب دهن مکیدن آب دهان کسی را

پیشنهاد کاربران

بپرس