[ویکی نور] «جمال رضایی»، استادی است بلندپایه و پژوهشگر که در سال 1305ش، در بیرجند دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود و مشهد مقدس به پایان رسانید. پس از اخذ مدرک لیسانس ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در خلال کار آموزشی، دوره دکتری را به پایان رساند، آن گاه به سمت دانشیاری دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد منصوب گردید و پس از آن نیز به مرتبه استادی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران ارتقا یافت و تا پایه ده استادی پیش رفت و به دو مدال درجه دو و یک علمی دست یافت.
استاد رضایی، مدت بیست و چند سال از زادگاهش بی خبر بوده است و در نوروز سال 1378ش، قصد بازدید از وطن می کند. او خود، سفر به وطن را چنین تشریح می کند: «قصدم از این سفر، به جز دیدن زادگاه و دیدار بستگان و دوستان، این بود که حاصل پژوهش هایم - آنچه از فرهنگ مردم و آداب و رسوم بیرجند گرد آورده بودم - را بازنگری کنم و گردآورده هایم را، برای اطمینان بیشتر با مردم و آگاهان - به ویژه سالخوردگان - در میان بگذارم... هنگامی که به بیرجند رسیدم و شهر را دیدم، آن را با شهری که در گذشته دیده بودم و می شناختم و تصویری که از آن در ذهن داشتم، به کلی متفاوت یافتم. هیچ گمان نمی بردم که شهری کوچک و دورافتاده در محیطی خشک و نامساعد و در زمانی نسبتاً کوتاه، یک باره دگرگون گشته و به شهری بزرگ و آباد و پررونق تبدیل شده باشد...».
وی در مدت خدمات فرهنگی خویش، در سمت های ریاست دبیرستان قزوینی، معاونت دانشکده ادبیات مشهد، معاونت دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، سرپرستی مؤسسه زبان های خارجی دانشگاه تهران، مدیریت گروه آموزشی زبان شناسی و زبان های باستانی دانشگاه تهران، معاونت وزارت علوم و آموزش عالی انجام وظیفه کرد.
علاوه بر مسئولیت های بالا، در چندین سازمان و شورای علمی و پژوهشی مسئولیت داشت، از قبیل: انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی، شورای فرهنگستان زبان ایران، هیئت رئیسه کنگره تحقیقات ایرانی ممیزه دانشگاه تهران، شورای دانشگاه تهران و هیئت امنای دانشگاه تهران. افزون بر این، ایشان در چندین کنگره علمی داخلی و خارجی شرکت کرد، مانند کنگره تحقیقات ایرانی در دانشگاه های کشورهای ترکیه، روسیه، ارمنستان، سوئیس و...
1. بیرجندنامه (بیرجند از آغاز سده چهاردهم خورشیدی)؛
2. تحقیق در شرح احوال و آثار نزاری قهستانی؛
استاد رضایی، مدت بیست و چند سال از زادگاهش بی خبر بوده است و در نوروز سال 1378ش، قصد بازدید از وطن می کند. او خود، سفر به وطن را چنین تشریح می کند: «قصدم از این سفر، به جز دیدن زادگاه و دیدار بستگان و دوستان، این بود که حاصل پژوهش هایم - آنچه از فرهنگ مردم و آداب و رسوم بیرجند گرد آورده بودم - را بازنگری کنم و گردآورده هایم را، برای اطمینان بیشتر با مردم و آگاهان - به ویژه سالخوردگان - در میان بگذارم... هنگامی که به بیرجند رسیدم و شهر را دیدم، آن را با شهری که در گذشته دیده بودم و می شناختم و تصویری که از آن در ذهن داشتم، به کلی متفاوت یافتم. هیچ گمان نمی بردم که شهری کوچک و دورافتاده در محیطی خشک و نامساعد و در زمانی نسبتاً کوتاه، یک باره دگرگون گشته و به شهری بزرگ و آباد و پررونق تبدیل شده باشد...».
وی در مدت خدمات فرهنگی خویش، در سمت های ریاست دبیرستان قزوینی، معاونت دانشکده ادبیات مشهد، معاونت دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، سرپرستی مؤسسه زبان های خارجی دانشگاه تهران، مدیریت گروه آموزشی زبان شناسی و زبان های باستانی دانشگاه تهران، معاونت وزارت علوم و آموزش عالی انجام وظیفه کرد.
علاوه بر مسئولیت های بالا، در چندین سازمان و شورای علمی و پژوهشی مسئولیت داشت، از قبیل: انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی، شورای فرهنگستان زبان ایران، هیئت رئیسه کنگره تحقیقات ایرانی ممیزه دانشگاه تهران، شورای دانشگاه تهران و هیئت امنای دانشگاه تهران. افزون بر این، ایشان در چندین کنگره علمی داخلی و خارجی شرکت کرد، مانند کنگره تحقیقات ایرانی در دانشگاه های کشورهای ترکیه، روسیه، ارمنستان، سوئیس و...
1. بیرجندنامه (بیرجند از آغاز سده چهاردهم خورشیدی)؛
2. تحقیق در شرح احوال و آثار نزاری قهستانی؛
wikinoor: رضایی،_جمال