رضا علیشاه دَکَنی ( ـ حیدرآباد دکن ۱۲۱۵ق)
(یا: سید علی رضا دکنی، با لقب طریقتیِ رضا علیشاه) فرزند شیخ شمس الدین دکنی معروف به شمس مولا، از رجال صوفیه. رضا علیشاه که پس از پدر، به ریاست فرقۀ نعمت اللهیه رسید، قطب بیست وهشتم این سلسله است. سید علی رضا زندگیِ جنجال آمیزی داشته است. یک سالی پس از آن که به قطبیّت رسید، به نوشتۀ نویسندگان شرح حال و تذکره های نعمت اللهی، بر اثر جذبه ای الهی، به حالت سهو فرو رفت. آن گاه به دست برادرش، میرعلی، که مدّعیِ دیوانگی او بود، از قطبیّت عزل و در خانقاه خود محبوس شد. سید علی رضا سرانجام به درخواست فرزندش، میرسید احمد، از نظام علی خان، سلطان وقت، و به فرمان او از حبس آزاد شد و باز در منصب خود قرار گرفت. از زندگیِ بسیار مجلل و سلطنت گونۀ او نیز سخن ها نقل شده است. در حیدرآباد در جوار قبر پدرش بر فراز کوه، مشهور به کوه شاه محمود، به خاک سپرده شد. پس از او، سید معصوم علیشاه به ریاست این فرقه و خلافت او رسید.
(یا: سید علی رضا دکنی، با لقب طریقتیِ رضا علیشاه) فرزند شیخ شمس الدین دکنی معروف به شمس مولا، از رجال صوفیه. رضا علیشاه که پس از پدر، به ریاست فرقۀ نعمت اللهیه رسید، قطب بیست وهشتم این سلسله است. سید علی رضا زندگیِ جنجال آمیزی داشته است. یک سالی پس از آن که به قطبیّت رسید، به نوشتۀ نویسندگان شرح حال و تذکره های نعمت اللهی، بر اثر جذبه ای الهی، به حالت سهو فرو رفت. آن گاه به دست برادرش، میرعلی، که مدّعیِ دیوانگی او بود، از قطبیّت عزل و در خانقاه خود محبوس شد. سید علی رضا سرانجام به درخواست فرزندش، میرسید احمد، از نظام علی خان، سلطان وقت، و به فرمان او از حبس آزاد شد و باز در منصب خود قرار گرفت. از زندگیِ بسیار مجلل و سلطنت گونۀ او نیز سخن ها نقل شده است. در حیدرآباد در جوار قبر پدرش بر فراز کوه، مشهور به کوه شاه محمود، به خاک سپرده شد. پس از او، سید معصوم علیشاه به ریاست این فرقه و خلافت او رسید.