رصف
لغت نامه دهخدا
رصف. [ رَ ص َ ] ( ع مص ) رُصِفَت ( مجهولاً ) اسنانه رَصْفاً و رَصِفَت رَصَفا؛ بردیف رُست و منظم و هموار قرار گرفت دندان. ومؤنث آن : رَصِفَة و مرتصَفة. ( از اقرب الموارد ).
رصف. [ رَ ص َ ] ( ع اِ ) آبی که از کوه بر سنگی فروریزد. ( ناظم الاطباء )( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( فرهنگ فارسی معین ): ماءالرصف ؛ آبی که از کوه بر سنگی فروریزد و پاک و زلال گردد. ( از اقرب الموارد ). و منه : مزج هذا الشراب من ماء رصف نازع رصفاً آخر لأنه اصفی له و ارق ؛ ای مسیله من رصف الی رصف منازعة منه ایاه. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). || مسیل مجرای آب باران. ( از اقرب الموارد ). || سنگ برهم نهاده در مسیل آب. واحد آن رصفة است. ( از اقرب الموارد ). سنگ برهم نهاده. الواحد رصفة. ( مهذب الاسماء ). || سنگی داغ که بر آن نان پزند. ( قاموس کتاب مقدس ). || سدی که برای آب ساخته شود. ( از اقرب الموارد ). || ج ِ رَصَفَة. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به رَصَفة شود. || ج ِ رِصاف. ( از اقرب الموارد ). رجوع به رصاف شود.
رصف. [ رُ ص ُ ] ( ع اِ ) ج ِ رِصاف. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به رِصاف شود.
رصف. [ رُ ص ُ ] ( اِخ ) نام موضعی است. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( منتهی الارب ).
رصف. [ رَ ص َ ] ( اِخ ) موضعی است. ( منتهی الارب ). اسم مکانیست که در موقع رصافه حالیه و تخمیناً بیست یاسی میل به طرف غربی فرات است. ( قاموس کتاب مقدس ).
فرهنگ فارسی
موضعی است اسم مکانیست که در موقع رصافه حالیه و تخمینا بیست یا سی میل به طرف غربی فرات است
فرهنگ معین
(رَ صَ ) [ ع . ] (اِ. ) آبی که از کوه بر سنگی ریزد.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید