رَشید وَطْواط، محمّد (بلخ ۴۸۱/۴۸۰ـ۵۷۸/۵۷۳ق)
(متخلص و معروف به وطواط) شاعر و ادیب ایرانی. در مدرسۀ نظامیۀ بلخ نزد امام ابوسعید هروی دانش آموخت. سپس به دربار خوارزمشاهیان پیوست و ملازم و مداح اتسز خوارزمشاه شد و تا پایان عمر در دستگاه خوارزمشاهیان بود. وطواط کسان بسیاری را مدح کرده و با خاقانی شروانی و ادیب صابر دوستی و مشاعره و نوشت و خواند داشته است. نثر او از نمونه های برجستۀ نثر فارسی است. وطواط در نظم و نثر فارسی و عربی کتب و رسائل بسیار تألیف کرده است. از آثارش: دیوان (تهران، ۱۳۳۹ش)؛ رسائل عربی (مصر، ۱۳۱۵ق)؛ حدایق السحر فی دقایق الشعر (تهران، ۱۳۰۸ش)؛ابکارالافکار فی الرسائل و الاشعار؛ عرائس الخواطر و نفائس النوادر؛ لطایف الامثال و طرایف الاقوال (تهران، ۱۳۷۶ش).
(متخلص و معروف به وطواط) شاعر و ادیب ایرانی. در مدرسۀ نظامیۀ بلخ نزد امام ابوسعید هروی دانش آموخت. سپس به دربار خوارزمشاهیان پیوست و ملازم و مداح اتسز خوارزمشاه شد و تا پایان عمر در دستگاه خوارزمشاهیان بود. وطواط کسان بسیاری را مدح کرده و با خاقانی شروانی و ادیب صابر دوستی و مشاعره و نوشت و خواند داشته است. نثر او از نمونه های برجستۀ نثر فارسی است. وطواط در نظم و نثر فارسی و عربی کتب و رسائل بسیار تألیف کرده است. از آثارش: دیوان (تهران، ۱۳۳۹ش)؛ رسائل عربی (مصر، ۱۳۱۵ق)؛ حدایق السحر فی دقایق الشعر (تهران، ۱۳۰۸ش)؛ابکارالافکار فی الرسائل و الاشعار؛ عرائس الخواطر و نفائس النوادر؛ لطایف الامثال و طرایف الاقوال (تهران، ۱۳۷۶ش).