این را زبان نهاد و خرد رشت و عقل بافت
نقاش بود دست و خمیر اندر آن بنان.
ابوشکور بلخی.
گرش بار خار است خود کشته ای وگر پرنیان است خود رشته ای.
فردوسی.
پس از پشت میش و بره پشم و موی برید و به رشتن نهادند روی.
فردوسی.
بیاموختشان رشتن و تافتن به تار اندرون پود را بافتن.
فردوسی.
من امروز ازین اختر کرم سیب به رشتن نمایم شما را نهیب.
فردوسی.
دوچندان که رشتی به روزی برشت شمارش همی بر زمین برنوشت.
فردوسی.
جهان را بدانش توان یافتن بدانش توان رشتن و بافتن.
فرخی.
ز کژّی نشد راست کار کسی به ناموس رشتن نشاید بسی.
اسدی.
این بافت کار دنیی جولاهه رشتن ز هیچ و هیچ بُوَد کارش.
ناصرخسرو.
وَاکنون که ریسمان گشت آن سنبلت هماناآن رشت ریسمان رابر دوک مرگ رشتی.
ناصرخسرو.
دم عیسی کند آن رشته را نیست وگر آن رشته را مریم برشته.
سوزنی.
سخن را رشته بس باریک رشتم وگرچه در شب تاریک رشتم.
نظامی.
خرما نتوان خورد از این خار که کشتیم دیبانتوان بافت از این پشم که رشتیم.
سعدی.
رشتن. [ رُ ت َ ] ( مص ) رنگ کردن. ( ناظم الاطباء ) ( از لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مؤلف ). حنا بستن به دست و پا. ( از شعوری ج 2 ص 19 ) :
حناست آنکه ناخن دلبند رُشته ای
یا خون بیدلیست که در بند کُشته ای.
سعدی ( از انجمن آرا ).
برشتی هفت رنگ اکنون بر آنی که سازی مدخلی در ارغوانی.
محمد عصار.
رشتن. [ ] ( اِخ ) نام وزیر دارای بزرگ پسر بهمن که پسرش دارابن دارا او را رنجانید و هم او بدین سبب در باطن با اسکندر رومی یکی شد و او را بر ضد دارا برانگیخت. رجوع به فارسنامه ابن بلخی ص 55 و 57 شود.