رسن باف

لغت نامه دهخدا

رسن باف. [ رَ سَم ْ ] ( نف مرکب ) رسن بافنده. که رسن ببافد. ( یادداشت مؤلف ). حبال. ( دهار ).

رسن بافنده که رسن ببافد

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید