رسن

رَسَن؛ ریسنده، ریسمان باف، کسی که الیاف ریز را به هم می ریسَد یا الیاف را به هم می رساند و تألیف می کند جهت بافته شدن ریسمان.
رساننده و ریسندگی الیاف ریز به همدیگر
طناب؛ تنابیده شدن یا تنیده شدن رشته های الیاف به همدیگر.

منبع. فرهنگ عمید

این واژه از رس به همراه پسوند "ن" ساخته شده است که رس به مانای رساندن و پسوند "ن" هم آن را به اسم بدل می نماید . همچون بوشن

هرچند رسن واژه ای پارسی است، آن گه
چون تازیان آن را گرفته، به کار بسته و به افزونه ارسان میگویند، پیشنهاد برتر برای پارسی گویان واژه زییای
پالهنگ
است.
فرموده فرزانه ی پردیسی:
دو دست از پس و پشت بستش چو سنگ
گره زد به گردنش بر پالهنگ